Philomena

Judi Dench heeft een vette acteerkluif aan de rol van Philomena, een eenvoudige Britse vrouw die op haar oude dag op zoek gaat naar de zoon die ze als tiener op de wereld zette en die haar uit handen werd genomen. Haar zoektocht, onder leiding van de cynische journalist Martin Sixsmith, brengt haar naar de VS waar ze niet alleen haar zoon op het spoor komt, maar in een onwaarschijnlijke interactie met de verslaggever ook haar waarden en normen op proef gesteld ziet worden. De wat onwillige Sixsmith krijgt intussen van haar een lesje in een vergevingsgezinheid en aanvaarding.

Het scenario, meegeschreven door Steve Coogan, vertrekt vanuit een klassiek dramatisch gegeven, op ware feiten gebaseerd, waarbij iemand in het reine wil komen met het verleden. Dit wordt gekoppeld aan een al even traditionele plot rond twee uiteenliggende karakters die het met elkaar moeten stellen. Tenslotte is er nog een veel voorkomend verhaalaspect dat draait rond iemands wereldvreemdheid, een zgn. fish-out-of-water, meestal met komisch effect. In die zin bewandelt Philomena toch ietwat platgetreden paden, hoewel het goed uitgewerkte scenario de personages centraal blijft stellen en de elementen vakkundig combineert. Op dramatisch vlak weet Philomena zelfs uitermate effectief en aangrijpend te wezen.

Brave cinema voor oude dametjes

Dench stelt vrijwel nooit teleur en vertolkt de mooi opgbeouwde rol van Philomena met zichtbaar genoegen. Coogan, de laatste jaren ook als dramatisch acteur in goeie doen, vormt een waardig tegengewicht, al is zijn personage een stuk stereotieper.

Regisseur Stephen Frears (The Queen, Dangerous Liaisons, High Fidelity) heeft al meer opwindende en interessantere films gemaakt, maar stelt met Philomena niet teleur. Zijn talent zit hem doorgaans vooral in de acteursregie maar iemand als Dench hoef je wellicht niet veel te vertellen. In die zin is zijn bijdrage als cineast eerder onopmerkelijk. Niettemin is dit interessante drama degelijk filmvoer.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de