Submarine

Genre: tragikomedie | Duur: 1u37 | Release: 16 November 2011 | Land: Groot-Brittannië, VS | Regie: Richard Ayoade | Cast: Noah Taylor, Paddy Considine, Craig Roberts, Yasmin Paige, Sally Hawkins

Richard Ayoade is waarschijnlijk het best gekend voor zijn rol als Moss in The IT Crowd. Met Submarine, gebaseerd op de roman van Joe Dunthorne, waagt hij zich als regisseur aan zijn eerste langspeelfilm en het is meteen een schot in de roos. Centraal in de film staat Oliver Tate, een vijftienjarige tiener die het buitenbeentje is van de klas. Hij fantaseert over zijn eigen dood, een van zijn favoriete bezigheden is lezen in een woordenboek en hij heeft een grote interesse in Nietzsche en Shakespeare. Zijn leven neemt echter een plotse wending wanneer de knappe Jordana interesse in hem toont en de relatie van zijn ouders bedreigd wordt door de komst van een ex-lief van zijn moeder.

Op zich heeft Submarine een vrij standaard coming of age-verhaaltje: het eerste vriendinnetje, de eerste keer dat ze intiem zijn, de eerste keer liefdesverdriet, de huwelijksproblemen van de ouders, … Niets wereldschokkend dus, maar al snel blijkt de film heel wat meer in zijn mars te hebben. Zo hangt er over de film een bijzonder weemoedige maar tegelijkertijd ook vaak hilarische sfeer, waarbij de vreemde, doch geslaagde humor afgewisseld wordt met meer emotioneel aangrijpende momenten.

Door deze vreemde humor roept Submarine herinneringen op aan de films van Wes Anderson. Ook Woody Allen en Gus Van Sant zijn nooit veraf (de gelijkenissen met Restless zijn vaak treffend, zoals de vintage klederdracht, het ongebruikelijke koppeltje en het tragikomische verhaal). Het is duidelijk dat Ayoade zijn moderne filmgeschiedenis goed kent en niet verlegen is om deze te etaleren, met tal van verwijzingen naar onder andere La Passion de Jeanne d’Arc, Don’t Look Now, Le Samuraï en Le Cercle Rouge van Melville, Ma Nuit Chez Maud en Eric Rohmer zelf. Het meeste invloed haalt de film dan ook uit de Nouvelle Vague, wat zich vooral in de filmstijl manifesteert met een gretig gebruik van zelfbewustheid, freeze frames, jump-cuts, en de gekleurde credits, … Jean-Luc Godard is nooit ver weg.

Gelukkig vermijdt Ayoade in de valkuil van ‘style over substance’ te vallen, door de film te presenteren vanuit het perspectief van Oliver, een rol die prachtig vertolkt wordt door Craig Roberts. Vooral het tweespel tussen Craig en Yasmin Page als Jordana is subliem te noemen. Zij vormen een bijzonder prachtig koppel en een van de mooiste momenten in de film is wanneer de eerste twee weken van hun relatie door middel van een 8mm filmpje weergegeven wordt. Dit alles gefilmd tegen het prachtige Wales als decor van hun romance en de dromerige muziek van de Arctic Monkeys frontman Alex Turner doen je als kijker spinnen van genot.