This Means War

Zelfs met de volle bereidheid van This Means War niets meer te verwachten dan een ijl actievehikel waarin wat mooi volk rondparadeert, wordt je als kijker teleurgesteld. Dit soort nietszeggende films, niet slecht genoeg om amusant te zijn, niet origineel genoeg om bij te blijven, kan best geklasseerd worden onder tijdverspilling.

Met dat mooie volk valt het nochtans mee. Met Chris Pine en Tom Hardy bevat de film voldoende vlees om elke niet-vegetarische vrouw (of man) te laten watertanden. Reese Witherspoon, nu al een jaar of vijf op zoek naar een waardige carrière, dartelt door de film als een gelobotomiseerd schaap, klaar om langs alle kanten genomen te worden. Haar kapsel blijft daarbij onberispelijk, in die mate dat het zelfs in iedere scène verandert. De film draait helaas niet om een vrouw met een superhaardracht, geflankeerd door twee voor elkaar vallende kappers - zou dat geen originele komedie opleveren? - , wel om de strijd tussen twee buddy's om dezelfde griet. Dat de mannen ook nog eens geheim agent zijn, maakt het wat makkelijker: de meest geavanceerde spionagetechnologie staat ter hunner beschikking om elkaar de loef af te steken.

Reese Witherspoon dartelt door de film als een gelobotomiseerd schaap, klaar om langs alle kanten genomen te worden.

Waar dit in handen van een geroutineerde Hollywoodcineast een weliswaar oppervlakkig maar aangenaam verstrooiend niemendalletje zou kunnen zijn, schotelt de befaamde McG - u kent hem van povere films als Charlie's Angels: Full Throttle en Terminator: Salvation - ons een zoutloze aaneenschakeling voor van romantische clichés en ongeïnspireerde spionagetoestanden. Slechts anderhalve geslaagde grap, een holle plot en vertolkingen waaraan talent als Tom Hardy compleet verspild wordt, maken van This Means War de zoveelste overbodige prul.

Schud die blonde lokken, Witherspoon, want een reclame voor shampoo zou binnenkort wel eens jouw enige werkaanbieding kunnen zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de