The Hunger Games

Ruim baan Twilight, hier komen The Hunger Games! Met de verfilming van de gelijknamige trilogie van schrijfster Suzanne Collins heeft ook de nieuwste tienersensatie haar weg naar het witte doek gevonden. Zoals een beetje te verwachten viel, levert dit in de handen van Hollywood een film op die zich volledig toespitst op zijn doelpubliek, wat uiteindelijk leidt tot een lightversie van Battle Royale.

Inderdaad, het uitgangspunt van The Hunger Games lijkt op het eerste zicht pure plagiaat van Battle Royale, het boek van Koushun Takami dat op spectaculaire manier werd verfilmd door Kinji Fukasaku. In een post-apocalyptische totalitaire staat worden jaarlijks ‘brood en spelen’ georganiseerd om de bevolking onder de knoet te houden: een groep jongeren wordt in een geïsoleerde natuuromgeving geplaatst, waar ze elkaar moeten uitmoorden tot er maar één overblijft.

In The Hunger Games gaat het telkens om één jongen en één meisje uit elk van de 12 districten. Zij worden uitgeloot en vervolgens naar de hoofdstad gebracht, waar ze worden voorbereid op de spelen. Voor district 12 zijn het Katniss (die zich opgeeft als vrijwilliger in plaats van haar zusje) en Peeta. Zij komen in de eerste plaats terecht in een gigantisch mediacircus, waarbij de wereldvreemdheid van de hoofdstedelijken schril afsteekt tegen de grauwe realiteit van het arme disctrict 12.

Regisseur Gary Ross (Seabiscuit, Pleasantville) doet via een lang uitgesponnen intro veel moeite om deze ‘nieuwe’ wereld te schetsen: denk bijvoorbeeld bij de hoofdstad aan de decadentie van het oude Rome gekruist met foute mode uit de eighties. Verder probeert hij onze sympathie te winnen voor de (juiste) personages, en komen enkele kleurrijke nevenpersonages aan bod.

Cinematografisch valt vanaf het begin de hoge frequentie van editing op, alsook een vrijwel constant gebruik van de shaky cam – we raden Ross een dieet van Kitano en Ford aan om het alternatief van de subtiele long take te leren kennen. In het eerste deel van de film past deze stijl immers totaal niet bij de meer beschouwende inhoud, pas vanaf de actie begint wordt dit functioneel.

Het middenstuk levert ondanks alles eigenlijk aangenaam kijkvoer, maar jammer genoeg gaat de film naargelang de spelen duren, steeds meer de mist in. Je voelt de regisseur langzamerhand op veilig spelen en worstelen om de ‘kinderen toegelaten’ grens te halen (de meeste moorden hebben buiten beeld plaats). Elk mogelijk moreel dilemma voor Katniss wordt fijntjes uit de weg gegaan, of lost simpelweg zichzelf op. In plaats van een gruwelijke, zenuwslopende slachtpartij wordt het zo bijna een ‘walk in the park’. Zo donker en nihilistisch als Battle Royale hoeft voor ons nu ook niet per se, maar dit is wel heel hard de andere kant van het spectrum…

De film heeft gelukkig één grote troef en dat is hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence (die ook al schitterde in Winter’s Bone). Zij slaagt erin om in de meest banale of voorspelbare scènes toch de nodige geloofwaardigheid en medeleven op te wekken. Daarnaast mag The Hunger Games worden geprezen om zijn poging tot introduceren van moeilijkere thema’s als de kloof tussen arm en rijk en de (media)geilheid op geweld – niet de gewoonte in een tienerdrama.

Want laten we wel wezen: er zijn betere films, maar The Hunger Games is lang niet kwaad en is ondanks de lange speelduur zo om. Voer voor een maatschappelijk (on)verantwoord familie-uitstapje?

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de