Cloclo

Het werd tijd dat de getalenteerde Belgische acteur Jérémie Renier eens een hoofdrol van formaat kreeg aangeboden. Voor de rol van de Franse sterartiest Claude François lijkt hij wel geboren. Niet alleen omdat hij er verduiveld goed op lijkt, maar hem ook op formidabele wijze neerzet. En dat is niet eens de enige reden dat Cloclo een meer dan verdienstelijke biografische film is geworden.

Het leven van de Franse zanger kent tal van kleine en grote gebeurtenissen die het de moeite van het navertellen waard maken. Maar is dat in feite niet het geval bij de meeste grote sterren? In die zin is Cloclo's enige euvel dat de film ons inhoudelijk weinig weet te verrassen, zelfs als je weinig bekend is over de man die de hits aan elkaar reeg in de jaren '60 en '70. Er is de afwijzing door zijn vader, de stormachtige maar liefdevolle relatie met zijn gokverslaafde moeder (geweldig gespeeld door de Italiaanse Monica Scattini), zijn liederlijke liefdesleven en gemediatiseerde vaderschap, zijn ijdelheid en twijfels over zijn uiterlijk, zijn tomeloze ambitie en natuurlijk zijn groots muzikaal talent en neus voor marketing. Dat er ooit een aanslag op hem gepleegd werd, vindt zelfs geen plaatsje meer in de film.

De prent weet ondanks die al bij al niet zo originele levensloop en de daaraan gekoppelde klassieke opbouw van de film echter al zeer snel tot een realistisch en diepgaand beeld te komen van de artiest. Hij wordt menselijk en waarachtig voorgesteld, wat uiteraard ook te danken is aan de grandioze vertolking van Renier. Claude François was een complexe persoonlijkheid (zijn we dat niet allemaal?) die we best goed leren kennen doorheen de prent. Wanneer het noodlot toeslaat, raakt dat ook de filmkijkers die minder affiniteit hebben met de muziek van François. Nochtans leert de film ons toch dat hij als artiest nog steeds wat ondergewaardeerd wordt en men hem afrekent op zijn ouderwetse imago. Je komt dus minstens met een verrijking van je muziekgeschiedenis naar buiten.

De twee en een half durende film verliest nergens zijn focus en komt vaak snel tot essenties. Effectbejag of oppervlakkige sensatiezucht zijn ver weg. De bekendste songs van François vinden moeiteloos een plaatsje in dit verhaal. De vele zang- en dansscènes - waarvoor Renier al evenmin zijn hand omdraaide - vormen nostalgische rustpunten in een goedgevulde film die nergens verveelt. Dat is zeker ook de verdienste van regisseur Siri die met een enorme vakkundigheid en creativiteit aan het werk is gegaan en de film ook visueel erg interessant maakt. De in één take opgenomen tuinfeestscène of het moment waarop François letterlijk verslonden wordt door de handen van zijn fans, zijn twee van de meer opmerkelijke vondsten. De overdachte montage en beeldvoering zijn essentieel in het betrekken van de kijker. De aanvullende muziek van Alexandre Desplat onderstreept mooi de tragiek van François' levensloop. De prachtig vormgegeven tijdsgeest is een extraatje.

Wordt Cloclo een prijzenpakker als volgend jaar de Césars worden uitgereikt? Dit muzikale drama valt immers op alle vlakken te waarderen. Wanneer Alexandrie Alexandra de aftiteling begeleidt, is de cirkel rond: het was laatste nummer van de zanger, verwijzend naar zijn jeugd in Egypte. Zelfs als muziekleek verlaat je met een zekere spijt de zaal, wat treurend om het verlies van wat een veelzijdig en vaak vernieuwend muzikaal talent bleek te zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de