Tyrannosaur

Genre: Drama | Duur: 1u32 | Release: 25 April 2012 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Paddy Considine | Cast: Sally Carman, Samuel Bottomley, Ned Dennehy, Paul Popplewell, Eddie Marsan, Olivia Colman, Peter Mullan

De Britten hebben zich het genre van het sociaal realisme eigen gemaakt onder de vorm van de zogenaamde kitchen sink drama's. In dit soort films wierpen regisseurs zoals Lindsay Anderson, Tony Richardson, Mike Leigh en Ken Loach een blik op het alledaagse (miserabele) leven van de Britse werkmens. Met het loeiharde Tyrannosaur bewijst acteur en debuterend regisseur Paddy Considine dat het meer dan zestig jaar oude genre verre van dood is.

Al vanaf de eerste minuten voelt deze film aan als een stomp in de maag. We maken kennis met Joseph, een werkloze dronkaard die na de dood van zijn vrouw met zijn woede geen weg weet. Hij reageert zich dan ook af op alles en iedereen. Na een uit de hand gelopen incident komt hij in contact met Hannah, een diepgelovige vrouw uit een betere buurt. Zij wordt echter geteisterd door haar eigen demoon, namelijk een echtgenoot die haar misbruikt en vernedert. Zonder het te beseffen worden zij elkaars enige hoop op verlossing.

Tyrannosaur handelt op deze manier niet enkel over de lagere sociale klasse. Considine verkent huishoudelijke problemen op een breder maatschappelijk niveau en schuwt het hierbij niet om metaforen te gebruiken. De film speelt zich wel grotendeels af in de onderbuik van de Britse samenleving, maar het contact tussen de twee leefwerelden maakt de film des te interessanter. Een groot deel van de film wordt dan ook gedragen door de chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Hierbij raast Peter Mullan als een allesvernielende wervelwind over het scherm als Joseph. De vertolking van Olivia Colman als Hannah is minstens even indrukwekkend. Eddie Marsan levert dan weer een puike prestatie als de normaal uitziende boosdoener in deze explosieve driehoeksrelatie.

De originaliteit van deze prent schuilt in de plot, die het romantische uitgangspunt op een bepaald moment links laat liggen en de kijker een opdoffer serveert die je niet zag aankomen. Considine verpakt dit alles in een bijzonder sombere en donkere stijl. De beelden die hij op het scherm tovert zijn even duister en ruw als het verhaal. De muziek is minimaal en weemoedig, op één scène na: een 'koffietafel' na een begrafenis is warempel hét lichtpunt in de film.

Tyrannosaur grijpt je naar de keel en verzwakt zijn greep geen enkel moment. Dit is een harde en emotionele confrontatie voor de kijker, maar ultiem een bevredigende kijkervaring.