Kid

Met haar debuutfilm Een ander zijn geluk liet Fien Troch in het Vlaamse of Belgische filmlandschap een ander geluid horen dan we gewend waren. De opvolger Unspoken was meteen een stuk rijper en bevestigde haar immense talent. Met Kid overtreft ze zichzelf: de Vlaamse film wordt niet alleen groot, hij wordt ook een artistiek product.

We stappen binnen in de belevingswereld van Kid, wiens moeder het financieel moeilijk heeft. Het verdere verloop van de zaak zal hem een trauma bezorgen. Net als in haar twee eerdere films legt Troch de focus op falende communicatie tussen de personages en op de toenemende afstand tussen de protagonisten die daar het gevolg van is.

Een navenante stijl brengt de boodschap aan de kijker over: de beladen stiltes en onbeweeglijke figuren bepalen de intuïtieve toon van de film. De camera roert zich vrijwel nooit maar registreert de personages koeltjes, vaak vanop een afstand. Troch plaatst de gebeurtenissen vooral in compleet onpersoonlijke, kille, typisch Vlaamse huiskamers maar de jonge protagonist vindt wel warmte in de bosrijke omgeving. Kid straalt op die momenten een zekere dromerige onwerkelijkheid uit waar ook de kijker nood aan heeft: dit is immers geen lichte kost. Het kerkkoor op de soundtrack bezorgt de film ook een bezinnende dimensie.

De bewust geënsceneerde kunstmatigheid en de psychologische nuchterheid maken van Kid een weinig toegankelijke film, maar in tegenstelling tot pakweg The Broken Cirlce Breakdown laat dit drama de kijkers vrij in zijn beleving. Hoe sec verteld ook, grijpt het lot van Kid ons echter wel naar de keel.

Een pure, heel eigen film die beeld en vertelstijl op unieke wijze combineert

Het grotendeels ontbreken van dialogen compenseert Troch dan ook met het inzoomen op de sprekende gezichten van haar acteurs. De cast bestaat uit doorsnee Kempenaren zonder ervaring, maar dat is haast nergens een euvel. De twee kinderen die de aandoenlijke schoffies Kid en Billy spelen zijn zelfs fenomenaal. Troch treft de woordeloze woede en verscholen angst van Kid enerzijds en de bevreemdende verdringing en schijnbare apathie van Billy anderzijds, niet minder dan meesterlijk. Ondanks de tragiek kruipt er zo ook warmte en humor in het relaas.

Fien Troch combineert beeld en vertelstijl op haast unieke wijze, zeker in België, waarmee ze in de eerste plaats een kijker wil meenemen in een gevoel, een sfeer. Daar horen geen conventies of toegevingen bij maar Kid wil ook nergens tegendraads zijn. Het is vooral een pure, zeer eigen film. Auteurscinema klinkt zo klinisch, maar gezien vergelijkingen met Blue Bird, Altiplano of Lost Persons Area terechter zijn dan met Rundskop, Offline of The Broken Circle Breakdown, is Kid dat finaal gezien wel. Commercieel wellicht een minder sprekend argument voor wie de nieuwe Vlaamse film graag promoot, maar artistiek gezien een voltreffer die ons - alweer! - trots laat zijn op de Vlaamse cinema.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de