Wreck-It-Ralph

Nu kinderkamers ingenomen worden door hippe consoles en handheld videogeweld zich via apples en berry’s ook onder verveelde pendelaars verspreidt, zou een mens haast vergeten dat jong en oud voor een dosis virtueel vertier vroeger naar de arcade trok. Kermissen trommelden met de nieuwste Mario, Mortal Combat of Space Invaders een massa mensen bijeen en in onze meest kosmopolitische kuststeden waren er zelfs zalen naar Amerikaans model (vraag naar uw vaders KSA-uitstapjes en met twinkelende oogjes zal hij verhalen over de magie van ‘de Stardust’ in Knokke). Om aan dat nostalgisch gemis tegemoet te komen blaast de retro-molen van Disney met zichtbaar plezier het stof van die oude 8-bit schermen en katapulteert ons met Wreck-It-Ralph terug naar de gouden jaren van binaire pret.

Nadat Wreck-It-Ralph op zijn bloedeigen jubileumavond door zijn nemesis Fix-It-Felix Jr. voor de tigste keer wordt uitgesloten van een feestje, besluit hij een eind te maken aan zijn jarenlange status als slechterik. Net als Felix wil hij een geroemd held worden in arcadeland, met vrienden om zich heen en een gezellig huis aan het eind van de dag. Via het reuzengrote stopcontact dat de verschillende spelcomputers met elkaar verbindt sluipt Ralph stiekem zijn spel uit en betreedt de wereld van Hero’s Duty. Een hyperkinetische Shoot-‘Em-Up waar onze temperamentvolle vriend een gouden medaille probeert te veroveren, ten bewijze van zijn heldhaftigheid. Maar wanneer het één en ander misloopt en Ralph samen met een glibberig ruimtewezen in het tierige land van Sugar Rush belandt, brengt hij het leven van duizenden snoeperige arcade-inwoners in gevaar. Tijd voor de echte held in Wreck-It-Ralph om op te staan!

Voor de jongens van de animatie-industrie zijn 8-bit games, als wat de Beatles waren voor de popmuziek. De absolute grondleggers. Via het spetterende Wreck-it-Ralph brengen ze aan die roemrijke erfenis een prachtige hommage. In gelikte graphics en aan turbo tempo opent Ralphs elektronische avontuur de poorten naar een digitale droomland. Pendelend tussen de exotische werelden van verschillende speelkasten, elk met een eigen kleurenpalet en vormgeving, is Disneys 52^steworp in de eerste plaats een feest voor de verbeelding. Schieten futuristische huurlingen op een daverende technobeat de akelige aliens van een duistere, post-apocalyptische hel aan flarden, dan wordt er op het scherm ernaast vrolijk geracet tussen fluoroze snoepjes en rivieren van chocola. Het is daar, in het land van Sugar Rush dat Ralph Vanellope von Schweetz ontmoet, een haveloze ADHD’er die , uitgestoten door haar voormalige wedstrijdmaatjes, erop gebrand is om terug mee te racen. Vriendschappen worden gesmeed en dromen bijgeschaafd maar met een dozijn genreconventies op de loer en de 90-minuten-drempel vervaarlijk naderend, dient Wreck-It-Ralph over een weg te slalommen die niet enkel bezaaid ligt met cartoonesk conflict en archetypische schurken, maar tevens met clichés en voorspelbaarheid.

Hoewel het verhaal van deze binaire rollercoaster transparanter is dan de 2-dimensionele avonturen van Pac-Man, dompelt de vindingrijkheid van de arcade-wereld en het ruime scala aan frisse personages deze prent onder in een hartverwarmende poel nostalgia. Waar eeuwige slechteriken als Bowser en Doctor Eggman een zelfhulpgroep oprichten, lianen gemaakt zijn van zingend snoep en mentos in combinatie met cola light een explosie veroorzaakt (check youtube voor beeld en uitleg). De personages, ziel gegeven door John C. Reilly en Sarah Silverman, zijn voor een Disney-productie verassend koket, al blijft de echte vuilbekkerij van Dreamworks of de vernuftige diepgang van Pixar achterwege. Maar met miskleunen als Rapunzel en Bolt op hun recente conto en de financiële put van Tron: Legacy en John Carter nog vers in de achtertuin is deze Wreck-It-Ralph een ware wederopstanding.

Na ruim dertig jaar bij Disney in de vriezer te hebben gelegen (vorige pogingen stranden halverwege de productie met haflbakken titels als High Score en Joe Jump) triomfeert Wreck-It-Ralph met gebalde vuist. Een snoepje voor het oog, een krultang voor de glimlach en een zijige zedenles voor het hart. Zo hebben we onze cartoons het liefst!

Ruben Vandersteen Helemaal (niet) akkoord? Lees de