Kon-Tiki

Genre: Avontuur | Duur: 1u50 | Release: 12 Juni 2013 | Land: Groot-Brittannië, Noorwegen | Regie: Espen Sandberg, Joachim Rønning | Cast: Gustaf Skarsgård, Tobias Santelmann, Anders Basmoo Christiansen, Pål Sverre Hagen

In 1947, toen volksheld Dixie Dansercoeur nog moest worden uitgevonden en de gemiddelde wetenschapper eerder met kompas en pikhouweel dan met microscoop te werk ging, stippelde etnograaf Thor Heyerdalh zichzelf een revolutionaire route uit. Met niet meer dan een houten vlot en een bemanning van vijf zou hij de Great Pacific doorkruisen, van Peru tot Polynesië, om zo zijn theorie te bewijzen dat millennia eerder de Polynesische beschaving niet vanuit Azië maar vanuit Latijns-Amerika werd aangedragen. Na het museum, de boekenreeks en Oscarwinnende documentaire werd de tijd rijp geacht om de Noorse cultuurexport nog eens aan te zwengelen en Heyerdalhs buitengewone expeditie in fictieformat te gieten. Helaas, zonder succes.

Sta ons toe om even een kleine omweg te maken en neer te strijken bij onze vrienden van vakblad Reverse Shot, die onlangs een lijstje publiceerden van twintig shots die er goed aan zouden doen geschrapt te worden uit het lexicon van elk filmhandboek. Op nummer twee prijkt:

It starts off in a long shot and a guy's all far away and walking toward the camera and you're all “Uh-oh am I going to have to watch him walk the whole way?” and you do and it takes three minutes or more. “Ooh, look at me, I'm sculpting with time!”

Dat Kon-Tiki met de exacte replica van dit slaapverwekkende en compleet overbodige shot opent, doet het pleit over de film nog niet beslechten maar een originele verwelkoming is het allerminst. Enkele wollige flashbacks en oerklassieke twists verder staat de inzet van regisseursduo Joachim Rønning & Espen Sandberg echter als paal boven water.  Een oubollige avonturenfilm inclusief padvindersretoriek en de sporadische arty flair, die compleet gespeend werd van bombast of zwartgalligheid. Daar is op zich niets mis mee, maar de voorspelbare plotelementen (een haai, een storm, een ruzie) worden zo hemeltergend routineus afgehaspeld dat het een wonder mag het dat Thor en de zijnen niet uit pure verveling naar de zeebodem zonken. De karakters krijgen minder diepgang mee dan de wassen poppen van Madame Tussauds, de creatieve begeestering is van niveau nihil en het trotseren van Heyerdahls idealisme, fanatisme- of was het nu fatalisme - is een beproeving op zich.

Slotsom: laat deze Kon-Tiki aan u voorbijglijden en spring liever nog eens op de sloep van het Oscar-winnende Mobey Dick, Hitchcocks Lifeboat, Ridley Scotts heerlijk naïeve White Squall of het onvolprezen Master & Commander. Of op de Flandria natuurlijk. Avontuur verzekerd!