The Iceman

Genre: Misdaad | Duur: 1u45 | Release: 5 Juni 2013 | Land: VS | Regie: Ariel Vromen | Cast: Michael Shannon, Winona Ryder, Chris Evans, Ray Liotta, David Schwimmer, Stephen Dorff, James Franco

Richard ‘Richie’ Kuklinski was een liefdevolle echtgenoot en een toegewijde huisvader. Maar bovenal was hij een meedogenloze huurmoordenaar voor de maffia, met meer dan honderd doden op zijn geweten. Zijn bijnaam ‘The Iceman’ heeft hij te danken aan het feit dat hij zijn slachtoffers begon in te vriezen zodat het tijdstip van overlijden niet meer vast te stellen was.

The Iceman legt niet zozeer de nadruk op de moorden, maar wel op de persoon van Kuklinski zelf. Hoewel er heel wat gedramatiseerd werd in de film, brengt Ariel Vromen een bijzonder fascinerende karakterschets van deze man, die verscheurd zat tussen twee werelden. Naarmate de film vordert, slaagt Richie er steeds minder in om deze werelden gescheiden te houden, zeker nadat een contract slecht afloopt en gangster Roy Demeo hem op non-actief zet. De koelbloedige moordenaar lijkt steeds meer te kraken, vooral nadat zijn familie bedreigd wordt wanneer Roy verneemt dat hij samenwerkt met Mr. Freezy, een andere huurmoordenaar.

Acteur Michael Shannon geeft op formidabele wijze gestalte aan deze kille, getroebleerde persoon. Niet alleen laat zijn fysieke aanwezigheid zich op angstaanjagende wijze voelen, hij slaagt er ook in om de complexiteit van dit personage overtuigend weer te geven. Het is bijzonder spijtig dat de Oscarcommissie deze glansprestatie over het hoofd heeft gezien.

Shannon wordt in de film bijgestaan door een knappe Winona Ryder als zijn vrouw Debbie, een haast onherkenbare Chris Evans als Mr. Freezy en Ray Liotta die met de gangster Roy het type personage speelt waar hij het beste in is. Verder krijgen we enkele leuke bijrollen van onder meer David Schwimmer, James Franco en Stephen Dorff.

Naast de genietbare cast, kent de film ook een sterke sfeerschepping en cinematografie. Regisseur Vromen laat zijn personages ronddwalen in een spel van licht en schaduw dat doet denken aan de film noir van de jaren veertig. De bij momenten overbelichte en korrelige filmband roept dan weer perfect een filmische sfeer uit de jaren zestig en zeventig op. Bovendien is het prachtig om de drie decennia overspannende tijdsgeest te zien evolueren in de muziek, het uiterlijk van de personages en de decors.