Ain't Them Bodies Saint

Genre: Drama | Duur: 1u37 | Release: 6 November 2013 | Land: VS | Regie: David Lowery | Cast: Casey Affleck, Ben Foster, Rooney Mara, Keith Carradine

Ain’t Them Bodies Saints is een heerlijke genreoefening met fantastische soundtrack en uitmuntende acteurs. Maar de grootste verdienste van dit relaas over een condamné échappé is waarschijnlijk dat je er van de weeromstuit de filmstijl van Terence Malick een nieuwe kans wil door geven.

Met Malicks The Tree of Life was het welletjes. De getormenteerde Brad Pitt, moedermaagd Jessica Chastain en bezwaarde businessman Sean Penn waren karikaturale prototypes die eindeloos de hemel intuurden, alsof het een of andere opperwezen daarboven het aardse lijden zin zou geven. Neen, dan liever Lars Von Triers tegelijk gereleaste Melancholia, waarin Von Trier zijn planetaire metafoor aanwendde om in te zoomen op lelijke maar zo herkenbare mensenstreken.

Geen populair standpunt tegenover de bejubelde Gouden Palm van 2011. Zelfs deze website kende het maximum van vier sterren toe. Al leek bij Malicks laatste maniërisme To The Wonder de maat voor wel meer mensen vol. Maar de meester maakt school – met zijn nerveuze handcamera, weidse wolkenvelden boven de Texaanse prairie en een Sissy Spacek-kapsel voor de vrouwelijke hoofdrol refereert Ain’t The Bodies Saints duidelijk naar Malicks (fantastische) debuut Badlands (“ you know the one where  Martin Sheen waves his hand to the girl on the street”).

Regisseur David Lowery krijgt die stijlelementen mooi in balans binnen een karakterstudie van vier intrigerende personages – de opgesloten outlaw, de wachtende vrouw met baby, de stille sheriff en de foefelende wapenverkoper. Elk van de personages is verbeten – de hese Affleck, standvastige Rooney Mara, schuifelende Ben Foster en vals trage Carradine dwalen rond in een consistent oker kleurenpalet. De film start midden hun tragische levenslopen maar terwijl die backstory duidelijker wordt blijft de spanning stijgen. Met dank ook aan de steeds wakkere soundtrack van Daniel Hart – het handgeklap, de stampende boots en stevige drumrolls blijven dagenlang door je hoofd spoken.

The devil is in the details en het zijn dan ook de fantastische muziek, de magistrale set designs (zelden zo’n sfeervol R&B café gezien –de B staat hier voor Banjo) en de up tempo montage die helemaal overstag doen gaan voor wat nochtans Malicks filmtaal is. Het kan verkeren.