Blood Ties

Guillaume Canet maakt zijn Amerikaanse regiedebuut met een herinterpretatie van de Franse prent Rivals, waarin hij zelf een hoofdrol had. De overduidelijke stempel die co-scenarist James Gray (The Immigrant, The Yards) op dit misdaaddrama wist te drukken, zorgt er echter voor dat een en ander al te vertrouwd aanvoelt en nergens verrast.

Ook in Gray's geweldige We Own the Night stonden twee broers centraal, waarvan er eentje bij de politie is terwijl de ander criminele paden bewandelt. Het drama en de spanning die daar uit voortvloeien, nemen in dit geval echter gigantisch veel tijd en uitleg in beslag, waardoor Blood Ties jammer genoeg gaat vervelen. De thema's familie, eer en verraad zijn alweer alomtegenwoordig, maar dit levert enkel belegen dramatiek op. De hoofdpersonages willen immers maar niet tot leven komen. Misschien door een brute montage - de prent duurde aanvankelijk nog 24 minuten langer -, komen de karakters soms zelfs inconsequent over. We willen aannemen dat harde jongen Chris (Clive Owen) ook zijn zachte kanten heeft, maar zijn huilbui is op een bepaald moment ongeloofwaardig.

Canet heeft Blood Ties duidelijk met veel liefde gemaakt, maar deze film mist urgentie. Wie wou dit maken en waarom? Een overaanbod aan clichés en te weinig energie, verhinderen dat we van een krachtige film te kunnen spreken. Canet weet intussen wel hoe de zaken in beeld te brengen, maar als verteller stelt hij ons na twee sterke film (Ne le dis à personne en Les petits mouchoirs) teleur. Jammer ook dat hij net als in zijn vorige film, gretig met Amerikaanse rocksongs moet strooien om de sfeer te zetten.

Matthias Schoenaerts maakt gezien de absurd lang uitgestelde release van The Loft met deze prent zijn Amerikaanse debuut. Hij is overtuigend in zijn bijrol en de allure van de indrukwekkende cast straalt ook op hem af. Hij zal zich voor deze film gelukkig niet moeten schamen maar hij verdient sterkere producties.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de