Oscars 2007
Weinig verrassingen Filmfans in de lage landen hebben het niet makkelijk gehad. Wie de 79e Oscaruitreiking wilde bekijken diende het internet af te schuimen en moest zich tevreden stellen met zijn computerscherm. En dat voor een uitreiking die niet veel verrasingen beloofde, want zelden waren de resultaten zo voorspelbaar. Dachten we. Maar een slaapverwekkend en veel te gejaagd evenement werd het alleszins. Als een kleurloos persoon als voormalig presidentskandidaat Al Gore de show kan stelen, zegt dat veel over het entertainmentgehalte. 
Gastvrouw Ellen DeGeneres droeg als vanouds een pak (dat iets te vaak aan een jogging deed denken) in plaats van een jurk en dat leidde de aandacht even af van haar niet al te geïnspireerde openingsact. Gênant werd het al meteen toen ze de 'diversiteit' van de genomineerden benadrukte. Dat er zwarten, Mexicanen, Japanners en Spanjaarden onder de kandidaten waren, was intussen echt wel bekend en wordt natuurlijk pas echt een issue als je er zo nadrukkelijk vermelding van maakt. Leuk was wel het intermezzo van de heren Jack Black, John C. Reilly en Will Ferrell, die het lot van de komiek bezongen, die maar zelden beloond wordt met prestigieuze prijzen (Black: 'Peter O'Toole, I'll beat you down with my Nickelodeon Award!'). Walgelijk voorspelbaar was het opvoeren van het kinderkoppeltje Abigail Breslin en Jaden Smith,die de Oscars voor beste kortfilms mochten uitdelen. De entertainer in Al Gore werd dan weer op een originelere manier uitgespeeld.Toen An Inconvenient Truth zoals verwacht de Oscar voor Beste Documentaire won, kreeg de man nóg een keer de kans alle aandacht te trekken. Gore heeft Hollywood compleet voor zich gewonnen en dit waren dan ook de 'green Oscars', een begrip dat duidelijk moest maken dat de hele organisatie zo milieuvriendelijk mogelijk georganiseerd was. Toch nog verrassingen? De eerste verrassing kwam er toen de Oscar voor Beste Acteur in een bijrol naar Alan Arkin ging, de onconventionele opa uit Little Miss Sunshine, dat ook de Oscar voor Beste Scenario kreeg. Pech voor Eddie Murphy dus. Een tweede onverwachte winnaar werd Das Leben der Anderen, die tot Beste Buitenlandse film werd verkozen boven favoriet Pan's Labyrinth. En we werden nog een keer verrast, toen niet het driemaal genomineerde Dreamgirls, maar An Inconvenient Truth de Oscar voor Beste Song kreeg, geschreven en gebracht door Melissa Etherigde. Ook zij loofde Al Gore nog maar eens. 
Geen verrassing gelukkig was godzijdank de Oscar voor Helen Mirren. Niemand anders had hem mogen krijgen. Mirren loofde in haar dankwoord uitvoerig de échte Queen. Een al even verdiende winnaar na vele jaren ondergewaardeerd te zijn, is Forest Whitaker, indrukwekkend in The Last King of Scotland. Hij is pas de derde zwarte acteur die deze prijs wint. Maar het hoogtepunt kwam er toen Martin Scorsese eindelijk zijn eerste Oscar in ontvangst mocht nemen, dan nog wel uit handen van zijn vrienden Francis Ford Coppola, George Lucas en Steven Spielberg. The Departed is misschien niet zijn allerbeste film, het is ontegensprekelijk wel een schitterende prent. Dat die dan ook nog eens de Oscar voor Beste Film kreeg, was wel de ultieme verrassing. Jammer voor grote favoriet Babel, die het uiteindelijk moest stellen met één Oscar, die voor Beste Muziek. De andere Oscars werden netjes verdeeld. Pan's Labyrinth sleepte drie Oscars in de wacht (Art Direction, Make-Up, Cinematografie), Jennifer Hudson, met slechts één film op haar actief, werd Beste Actrice in een bijrol voor Dreamgirls (dat ook Beste Geluid won) en verder gingen er Oscars naar Letters from Iwo Jima (Geluidsmontage), Happy Feet (Beste Animatiefilm), Marie-Antoinette (Beste kostuums) en The Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest (Beste Visuele Effecten). The Departed won overigens ook nog de Oscars voor Beste Niet-origineel scenario en Beste montage. Hommages, bloemen en routines Het eerbetoon aan Ennio Moricone werd jammerlijk verstoord door een optreden van Céline Dion, die om wat voor reden dan ook een liedje kwam kwelen voor de Italiaanse filmcomponist. Niettemin was de man, die enkele honderdend films van muziek voorzag, zeer ontroerd. Clint Eastwood stond de regisseur bij om zijn Italiaanse speech te vertalen, wat het entertainmentgehalte van deze voorstelling nog een stukje liet dalen. Ook producer Sherry Lansing werd in de bloemetjes gezet. De Oscaruitreiking was dit jaar meer dan ooit routine, waarbij de winnaars hun speech zo kort mogelijk moesten houden, fragmenten tot het minimum gereduceerd werden en elke emotie en passie begraven werd onder glad, commercieel gedreven efficiëntie. De zoutloze bindteksten, de bij de Oscars horende slechte muziek en gastoptredens van sterren die hun binnenkort te verschijnen film komen promoten, waren weer zo duidelijk aanwezig, dat dit één van de saaiste edities ooit werd. Nee, geef ons dan maar de bruisende en vrolijke Bafta-uitreiking. Laat ons hopen dat de 80e editie volgend jaar voor flink wat meer entertainment zal zorgen.