TOP 2010 - De beste films van 2010
Al konden we in 2010 nog met moeite een geeuw onderdrukken wanneer ons bij het binnenstappen van de bioscoopzaal een 3D-brilletje overhandigd werd, dan vielen er gelukkig, zoals ieder jaar, nog vele andere mooie momenten te beleven in wat uiteindelijk ons aller natuurlijke biotoop is: de filmzaal.
Opvallend is dat de films die door kenners en critici geloofd werden, vaak dezelfde zijn. Anders gezegd: er blijkt een groter consensus te bestaan als het er op aankomt te bepalen wat het beste van 2010 was. Ook in onze top 10 zal u weinig verrassingen aantreffen.
Zoals altijd kijken we ook graag even terug op wat de Vlaamse film deed. U om de tuin leiden, zo blijkt, want u viel massaal voor Zot van A en Smoorverliefd, beschamend onnozele prullen die u lang geen waar voor u geld boden. Koen Mortier trachtte met 22 Mei een ander verhaal te brengen, maar zijn film ging haast letterlijk in rook op. De tussenweg werd bewandeld door aanvaardbare en degelijke producties als Adem en Turquaze. Ze sloegen aan en daar hoeven we ons dan weer niet voor te schamen. Durf en creativiteit ontbraken dan wat, maar met En waar de sterre bleef stille staan kregen we dan weer iets heel apart.
De K.U.T-redactie boog zich deskundig over de meer dan 250 films die dit jaar in de bioscoop verschenen en koos er tien parels uit. Daarbij werd gevloekt en gezucht. Er was immers geen plaats voor tal van favorieten, zoals de animatiefilms Toy Story 3 en Fantastic Mr. Fox. Een andere animatieprent mag gelukkig de eer redden.
Over sommige films kwamen we maar niet tot een consensus: Greenberg, herkenbaar of saai? Shutter Island, sfeervol of krakkemikkig? Mr. Nobody, fascinerend of enerverend? Zelfs Precious en Kick-Ass hadden hier fans.
En dan zijn er die enkele steengoede films die de top 10 niet halen: het Griekse, weinig geziene Dogtooth. Police Adjective, Where the Wild Things Are, Les Petits Mouchoirs, Bad Lieutenant, The Killer Inside Me. Alllemaal aanbevelenswaardig.
Toch was er ook overeenstemming. Een aantal films bracht ons allemaal in dezelfde ban. Het is dan ook mooie top 10 geworden.
10 - The Road
Realistischer hebben we onze postapocalyptische drama’s nog niet gehad. John Hillcoat stelt de menselijke moraliteit in vraag wanneer er niets meer is om voor te leven, op de onschuld van een kind na misschien. In een kil en vervuild landschap - u verlaat de zaal haast zelf besmeurd - legt hij een smeulend kooltje familiegeluk. Veel warmte bood het niet, maar het bleef wel lang nagloeien.
9 - The Ghost Writer
Huisarrest heeft Polanski niet gehinderd met schijnbaar gemak een indrukwekkend sfeervolle, klassieke suspensethriller uit zijn mouw te schudden. De intense beeldvoering, kille sets, indringende score en zelfs het effectief gebruik van het weer, versterken het gevoel van paranoia dat de protagonist en de kijker te beurt vallen. De manier waarop in deze film een samenzwering – wie zegt dat ze niet meer van deze tijd zijn? – uitgepluisd wordt, draagt duidelijk de hand van een meester.
8 - Des Hommes et des Dieux
Wie had kunnen vermoeden dat heldhaftigheid op het witte doek nog het puurst te vatten was met een film over paters? In wat een meesterlijk sobere, bescheiden prent is geworden, zit een ode aan de overgave en naastenliefde en een uitnodiging om mee te denken over de plaats van religie in de wereld van vandaag. Ultrarealistisch gebracht - waargebeurd ook - , is dit een bezinnende, relevante en krachtige film.
7 - A Serious Man
Toegegeven, de broertjes Coen hebben al toegankelijkere films afgeleverd, maar deze gortdroge tragikomedie waarin op metaforische wijze de zoektocht van een man uitgebeeld wordt naar het waarom van zijn beproevingen, is niettemin een uitgekiend meesterwerkje. In alweer erg strakke beelden en met een zeker genoegen in het lijden van hun protagonist, vatten de geniale filmmakers de neergang van de eerste de beste hedendaagse Job. De onpeilbaarheid van de film is uiteindelijk ook zijn kracht.
6 - The Social Network
Het vraagt een talent als David Fincher om de flinke teug Shakesperiaans drama te vatten die schuilgaat in de strijd om het virtualiseren van het leven de gewone sterveling. Dit gefictionaliseerd verslag over het ontstaan van Facebook is intrigerend van begin tot eind, al zitten er dan nauwelijks sympathieke personages in. Meesterlijk geconstrueerd, van haarscherpe dialogen voorzien en met een cast van hoog niveau, knalt The Social Network van het witte doek als een meteoor: energiek, brandend van ambitie en niet kapot te krijgen. Een instant-klassieker. This is our Time.
5 - The American
Plaats je camera deskundig op het gezicht van je hoofdrolspeler en laat vervolgens vooral zo weinig mogelijk gebeuren. Het leidt in het geval van The American en dankzij regisseur Corbijn tot een als thriller vermomd existentieel drama waarin George Clooney opnieuw de pannen van het dak speelt zonder één keer zijn kenmerkende grijns te hanteren. Op alle vlakke groot vakmanschap en een oog voor detail etalerend, is dit een indrukwekkende, oogstrelende en stijlvolle brok pure cinema over een man in strijd met een naderend lot.
4 - Io Sono L'Amore
De klassieke romance die als uitgangspunt van deze film dient, groeit al snel uit tot een storm aan emoties, die met behulp van een virtuele beeldenstroom, een barokke soundtrack en intense vertolkingen de kijker een ware weldaad aan evocaties bezorgt. Opulent op alle vlakken, bombastisch bij momenten maar zo verrukkelijk apart dat het je een overrompelende, inspirerende kijkervaring bezorgt. Een film als een succulente maaltijd, een passionele vrijpartij, een waar kunststuk.
3 - Mary and Max
Met niets dan klei tovert animatiekunstenaar Harvey Krumpet een perfect gebalanceerde wereld vol geloofwaardige emoties op het scherm, gegroeid vanuit de onwaarschijnlijke en puur toevallige vriendschap tussen een Australische klein meisje en een vereenzaamde oude New Yorker. Op alle vlakken is deze innemende, aandoenlijke maar ook weer bittere film een waar traktaat, met twee schitterend tot leven gebrachte figuren die zonder twijfel ieders hart stelen.
2 - A Single Man
De enige debuutfilm uit deze top 10 is een schot in de roos vanaf de eerste minuut. Colin Firth haalt een nooit gezien niveau als een door verdriet gebroken man, wiens laatste dag in het leven tot een onderdompeling leidt in enerzijds een gestileerde werkelijkheid, vormgegeven met kleurrijke, zonovergoten beelden vol fotogeniek volk en anderzijds het persoonlijke, uit herinneringen en verlangens bestaande limbo van een mens die zichzelf buiten we werkelijkheid voelt staan. Mede dankzij de bezwerende soundtrack, slorpen het ritme en de sfeer van de film je dusdanig op dat je na de aftiteling zelf een heel klein beetje wil sterven.
1 - Inception
Hollywoodproducties die zowel de modale popcornvreter, de kritische cinefiel als de doorwinterde recensent kunnen bekoren, zijn zeldzaam. Het was aan Christopher Nolan om met Inception een ware triomf van een film af te leveren, die in al zijn originaliteit en complexiteit een uniek equivalent was van niet zomaar één ritje op een achtbaan, maar minstens een tiental. Productioneel gezien sowieso al de meest formidabele film in jaren, getuigt deze droom van een film op alle gebied van meesterlijkheid. De vernuftige opeenstapeling van adembenemende scènes, met enkel instant-iconische momenten, doet het hart van iedere filmfan jubelen van genot. Inception was geen film, het was een belevenis.