The Wind Rises

De legendarische anime regisseur Hayao Miyazaki heeft zijn laatste meesterwerk gemaakt. De drieënzeventigjarige Japanner verlaat het podium met zijn meest persoonlijke film tot nu toe. De man is van kinds af aan gepassioneerd door vliegtuigen, iets wat hij in veel van zijn andere films alvast niet onder stoelen of banken stak. Voor het verhaal van zijn laatste film liet hij zich dan ook passend inspireren door het leven van vliegtuigontwerper Jiro Hirokoshi, uitvinder van het beruchte Zero gevechtsvliegtuig.

De film volgt Jiro vanaf zijn kinderjaren, toen hij droomde om piloot te worden, tot de eerste succesvolle vlucht van de Zero. We leren hem kennen als jonge idealist die na zijn studies aan de slag gaat bij Mitsubishi Motors en al snel erkenning krijgt voor zijn genialiteit. Hij raakt bevriend met zijn collega Honjô en vindt in de speelse Nahoko zijn eerste grote liefde. Op de achtergrond speelt de turbulente geschiedenis van Japan zich af. De grote aardbeving van 1923, de Depressie, de tuberculose-epidemie en de Tweede Wereldoorlog. Al deze gebeurtenissen waren tekenend voor het leven in Japan, en dus ook voor Jiro.

The Wind Rises is merkbaar een meer volwassen en meer duistere film dan zijn voorgangers, en nadert misschien nog het dichtst Isao Takahata’s Grave of the Fireflies. Maar in Miyazaki’s film manifesteert de oorlog zich vooral in onheilspellende droombeelden. Hij behandelt een delicaat onderwerp, en dus is dit een gepaste manier om een verhaal te schetsen van een man die zich wijdt aan zijn passie en die zich bewust is van de grote verwoesting die zijn uitvinding tegen zijn wil in zal veroorzaken. Uiteindelijk is dit een film over het realiseren van dromen, het overwinnen van obstakels en het maken van keuzes. Een film waarin vriendschap en liefde centraal staan. Kortom, het is Miyazaki’s ode aan het leven.

Uiteindelijk is dit een film over het realiseren van dromen, het overwinnen van obstakels en het maken van keuzes

Verder zijn alle klassieke Ghibli-elementen aanwezig. De adembenemende muziek van Joe Hisaishi en de prachtige handgetekende en gedetailleerde tekenstijl met levendig kleurenpalet zorgen voor een wondermooie film. De humoristische personages en de typische combinatie tussen het epische karakter en de alledaagsheid zorgen voor een unieke sfeer. En hoewel dit Miyazaki’s meest in de realiteit gegronde film is, krijgen we in de vele droombeelden die de film rijk is zijn ongebreidelde fantasie te zien.

In de allerlaatste droomscène zien we hoe Jiro, eigenlijk het alter-ego van Miyazaki, naar de horizon kijkt en ‘Dank u’ zegt, alsof de grootmeester buigt om zijn publiek te bedanken. Wij danken hem voor alle onvergetelijke animatiefilms die hij de wereld geschonken heeft.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de