Love is Strange

Het zou al te eenvoudig zijn deze sobere Amerikaanse prent samen te vatten in één zin. De plot lijkt immers erg simpel: een ouder koppel vindt geen nieuwe woning en ziet zich genoodzaakt apart te gaan leven bij familieleden. Love is Strange gaat immers over meer, en vooral over heel mooie dingen.

Dit drama kent een vertelstructuur die het realiteitsgehalte vergroot: door het leven van de personages fragmentarisch binnen te vallen, krijgen we niet alle voorname gebeurtenissen te zien. In de bitterzoeten taferelen waar we getuige van zijn, vangen we flarden op van wendingen die zonder de kijker plaatsgevonden hebben. De terughoudendheid waarmee filmmaker Ira Sachs dit relaas brengt, is typerend voor de hele film. Love is Strange is een ingehouden, subtiele en levensecht aanvoelende kijk op familie, relaties en communicatie, waarbij sensatie en melodrama geschuwd worden. De beeldvoering is al even strak en rustgevend. Muziek van Chopin kadert het geheel auditief in.

Naast de narratieve opbouw, zit de kracht van deze prent dan ook in de personages. Het zijn weinig spectaculaire, maar niettemin kleurrijke en vooral levensechte figuren. John Lithgow - wat is het lang geleden dat hij zo mocht schitteren - weet nu en dan wel een komisch accent te leggen, maar zet toch vooral een man neer die zijn eigenheid moet zien in te ruilen voor meegaandheid, wat op zijn leeftijd niet vanzelfsprekend is. Zijn echtgenoot wordt al even knap vertolkt door Alfred Molina, een acteur die te zelden personages met diepgang mag vertolken. Hij is de gevoeligste van het koppel, maar ook degene die de touwtjes in handen heeft. Ook voor hem betekent op de bank slapen bij welwillende vrienden, een verlies van zijn fierheid.

Molina en Lithgow weten een authentiek aanvoelende band tussen hen te creëren, een relatie die diepgeworteld, comfortabel en voor altijd is. Het script biedt hen overdachte dialogen, die ze brengen met een sterk inzicht in hun personage. Zelfs hun spreektoon lijkt overdacht. Ook tussen de andere familieleden, vooral tussen de tiener Joey en zijn moeder (Marisa Tomei) spelen zich geloofwaardige zaken af, waarbij alle acteurs zich volledig ten dienste stellen van de beleving, zonder hun plaats als acteur nadrukkelijk op te nemen.

Love is Strange raast geenszins vooruit. Het is een film die geduldig gebeurtenissen laat evolueren om ons intussen een essentie te schetsen, waar de kijker echt zijn eigen ding kan mee doen. Reflecteren over ouder worden, over wonen en familievormen, over relaties en familieliefdes, over conflicten en dialoog. Wie er ook nog een subtiel pleidooi voor aanvaarding en gelijkheid van elke vorm van liefde in ziet, heeft daarvoor overigens geen preek nodig gehad: enkel dit roerende verhaal.

Love is Strange is een ingehouden, subtiele en levensecht aanvoelende kijk op familie, relaties en communicatie, waarbij sensatie en melodrama geschuwd worden.

In de tragische maar hartverwarmende laatste scène sluipt een minimum aan sentiment binnen, hoewel ook de afloop oprecht is. Het eindshot is van een haast poëtische schoonheid en stuurt de kijker optimistisch en misschien wat vollediger naar huis.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de