White Bird in a Blizzard

Dat Gregg Araki na zijn staat van dienst nog altijd enigszins in de marge handelt, is misschien wat jammer maar het belet de cineast geenszins om voluit zijn eigen ding te doen. De romanadaptatie White Bird in a Blizzard is als psychologische analyse van het tienerleven in de Amerikaanse buitenwijk, alweer een kleurrijke prent met een hoekje af.

Het gezin Connor straalt niet bepaald van levensvreugde. Eve heeft geen goed woord over voor haar ruggengraatloze man en struint apathisch door het huis. Dochter Kat is volop bezig haar seksuele ontwaken te exploreren. Wanneer Eve verdwijnt, heeft dat een impact op het gezin maar anderzijds wordt de normale gang van zaken verrassend snel hervat.

Je zou White Bird in a Blizzard een campy variant kunnen noemen op een psycho-analytisch drama, waarin Kat zich losrukt uit de ouderlijke greep en een eigen, volwassen identiteit ontwikkelt, een thema dat Araki al vaker aanraakte. De agent die de verdwijning van Eve onderzoekt, neemt zowel de rol van lustobject als van vaderfiguur aan voor Kat.

Die vermoedelijke onderliggende thematieken worden echter vermomd als een wat banaal overkomend huis-tuin- en keukendrama. De plot had strakker en essentiëler gemogen. Araki creëert echter een bedwelmend sfeertje, waarin felle kleuren, frivole jaren ’80-hits en goedkoop ogende sets contrasteren met duister camerawerk, surrealistische droombeelden en gestileerde composities. Het maakt dat je in deze uitstap naar de jaren ’80 alles verwacht, van aliens tot pratende pizza’s, al is de extravaganza van Nowhere niet in de buurt.

Araki creëert een bedwelmend sfeertje, waarin felle kleuren, frivole jaren ’80-hits en goedkoop ogende sets contrasteren met duister camerawerk, surrealistische droombeelden en gestileerde composities.

De cast, een bont, wat onsamenhangend allegaartje van bekende namen, wordt aangevoerd door een gedreven Shailene Woodley. Eva Green, die eigenlijk te jong is voor deze rol, is een verrassende aanwezige in dit universum. Araki stuurt zijn acteurs vaak theatrale kanten op, en de ene komt daar beter mee weg dan de andere.

Eens te meer is dit een uiting van Araki's voorliefde voor het dysfunctionele, al is de verpakking deze keer een stuk conventioneler. Enkele scènes hadden daarbij iets meer gekruid mogen worden maar niettemin is dit pittige cinema, waarin een verrassende wending op het einde even bruut, grappig als kenmerkend Araki is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de