Locke

Genre: Psychologisch drama | Duur: 1u25 | 2014 | Release: 10 Januari 2014 | Land: Groot-Brittannië, VS | Regie: | Cast: Tom Hardy

Je stapt ’s avonds in je BMW en na een rit van anderhalf uur heb je een ander leven. Het intense psychologische drama Locke toont ons hoe iemand, vanuit de overtuiging het juiste te doen, zijn eigen bestaan ondergraaft met enkele telefoontjes. En dat allemaal tijdens het rijden.

 

Ingenieur en gezinshoofd Ivan Locke is een vastberaden man, zich ten volle bewust van de impact van enkele nachtelijke gesprekken vanuit zijn wagen. Wie zijn gesprekspartners zijn wordt geleidelijk aan duidelijk, en via hen krijgen we een beeld van onze protagonist – het enige personage dat in beeld verschijnt: iemand die een strikte morele code hanteert en aanvaardt dat hij daarmee heel wat – zo niet alles – kapotmaakt. Dat Locke in de betonwereld werkt is een mooie metafoor. 

De strakke, overdachte plot is bedrieglijk simpel maar heeft een bijna hypnotiserend effect op de kijker – al hadden we de gesprekken met een overleden vader kunnen missen. We kennen Locke amper en toch raken we gefascineerd door zijn overtuigde beslissingen en het berusten in de gevolgen. Dat komt uiteraard ook door de robuuste vertolking van Tom Hardy. Hij maakt van Locke een magnetiserend figuur aan wie we geen seconde gaan twijfelen. Verbluffend hoe Hardy bij elke rol weer uit een heel ander vaatje tapt – de reden ook dat het publiek zelfs na zijn opmerkelijke verschijningen in o.a. BronsonInception, Warrior en Tinker Tailor Soldier Spy nog altijd niet goed wist wie de man was (of hem zelfs niet herkende). Na The Dark Knight RisesThe Drop en nu Locke kunnen we de veelzijdige acteur eindelijk een gevestigde waarde noemen en een fenomenaal talent.

De strakke, overdachte plot is bedrieglijk simpel maar heeft een bijna hypnotiserend effect op de kijker.

Cineast Steven Knight weet de sfeer van een avondlijke autosnelweg schitterend te vangen en combineert zowel het licht in als buiten de wagen inventief met de reflecterende autoruiten. De subtiel dreigende geluidsband laat je als kijker een onzichtbaar gaspedaal indrukken, onbewust verlangend naar de aankomst. Locke rijdt echter manmoedig zijn lot tegemoet terwijl het net de autorit is die alles nog bij elkaar houdt. 

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Locke is op weg naar het ziekenhuis waar een vrouw gaat bevallen van zijn zoon. Hij kent de vrouw amper en houdt niet van haar maar vindt het zijn verantwoordelijkheid om er als vader te zijn, ook al dat betekent dat hij daarmee een einde maakt aan zijn eigen huwelijk én niet aanwezig kan zijn bij een van de belangrijkste werken van zijn onderneming (waarop hij dan ook ontslagen wordt). De bevalling verloopt enigszins gecompliceerd (verneemt hij via de telefoon) en hoewel hij meent er tijdig te kunnen zijn, hoort hij op een bepaald moment de baby huilen.