Pasolini

Pier Paolo Pasolini was niet zomaar een beroemde, controversiële regisseur. Zijn films werden als obsceen bestempeld maar waren vooral uitingen van een intellectuele visie waarin maatschappijkritiek, christelijke tegenstand en artistieke bezorgdheid elkaar aanvulden. In 1975 werd hij vermoord. De laatste dag van zijn leven vormt de plot van Pasolini.

Pasolini was meer dan een filmmaker. Hij was poëet, journalist, schrijver, filosoof, schilder en politiek activist. De dag voorafgaand aan zijn dood, vormde een patchwork van tal van activiteiten, waardoor ook de film opgebouwd is als een collage. Die geeft ons een interessante, maar ook fragmentarische en niet bepaald laagdrempelige impressie van de man en zijn ideeën.

Een deel van de film bestaat uit gedramatiseerde fragmenten uit ongebruikte scenario's van de regisseur. Op die momenten lijkt deze productie vooral de fans een plezier te willen doen, door hen Pasolini's overtuigingen rond o.a. klasse-overheersing en verraderlijke religie zelf te laten ontdekken in nogal onbevattelijke, zelfs aan nonsens grenzende representaties. Daar kent de film ook zijn zwakte.

In een andere tak van deze niet-lineair vertelde prent staat niet het werk, maar de mens en artiest Pasolini centraal, schitterend en geloofwaardig neergezet door Willem Dafoe. Op deze momenten weet de film een interessante inkijk te geven in de man, en luister je geboeid naar de woorden en meningen van de visionair - in het Engels weliswaar. We zien Pasolini aan het werk, in gezelschap van familie en vrienden en cruisend in het nachtleven van Rome, en ervaren een groeiende treurnis om de vroege en tragische dood van de provocateur. Wie weet voor welke memorabele cinema de man nog zou gezorgd hebben mocht hij niet om het leven gebracht zijn.

Ferrara toont zich opmerkelijk beheerst met deze eerbiedige film waarmee hij de intellectuele en artistieke erfenis ophemelt van iemand die hij zelf als een genie bestempelt.

Abel Ferrara, zelf een regisseur die al eens vervloekt wordt en buiten de lijntjes kleurt en tevens Pasolinifan, toont zich opmerkelijk beheerst met deze eerbiedige film waarmee hij de intellectuele en artistieke erfenis ophemelt van iemand die hij zelf als een genie bestempelt. Hij doet dat grotendeels in bruingele tinten die de jaren '70 mee helpen evoceren. Jammer dat de beeldtaal toch ietwat lijdt onder het lage budget en de film een visueel-technische compromis lijkt die hem makkelijk categoriseert als internationale co-productie - lees consensus.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de