Pride

Genre: Tragikomedie | Duur: 2u00 | 2014 | Release: 11 Mei 2014 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Matthew Warchus | Cast: Bill Nighy, Ben Schnetzer, Imelda Staunton, George MacKay, Andrew Scott, Joe Gilgun, Dominic West, Paddy Considine, Faye Marsay

In de jaren '80 is tengevolge het door Margaret Thatcher gevoerde bewind een bijzondere coalitie ontstaan tussen de homobeweging en de mijnwerkersvakbond. Deze feelgoodfilm toont ons de fel geromantiseerde versie van hoe deze twee groepen toenadering zochten met elkaar in een tijd van overweldigende vooroordelen.

Een bont groepje holebi's wil uit solidariteit met de stakende mijnwerkers financiële steun bieden. Er blijven echter tal van deuren gesloten, tot ze, haast per abuis, in contact komen met een oerconservatief dorpje in Wales. De botsing van twee werelden die daarop volgt, heeft uiteraard een impact op alle betrokkenen, en dat gaat dan met de obligate lach en traan gepaard.

Het scenario van Pride, met zijn enigszins stereotiepe figuren die in nadrukkelijk geënsceneerde situaties op weinig subtiele wijze betere mensen worden, verloopt volkomen volgens het boekje en is haast volgens een formule samengesteld. Daarbij valt op dat de overdaad aan personages de makers gedwongen heeft tot een wel heel snelle opeenvolging van scènes, die vaak tot een essentie herleid worden omdat de film anders te lang zou duren. Pride wil kost wat kost zijn publiek voor zich winnen en maakt daarvoor artistieke offers. Regisseur Warchus is vrij onervaren en blikt de film routineus in. The Full Monty en andere sociale komedies mogen dan al als voorbeeld gediend hebben, ze maken wel dat Pride onvoldoende naar een eigen identiteit zoekt. 

Maar nu en dan wil je in de bioscoop simpelweg achteroverleunen in de bereidheid je te laten manipuleren. De gigantische feelgoodfactor van deze prent, en de melodramatische invalshoek waarmee dit waargebeurde verhaal verteld wordt, zijn verbluffend effectief. De bonte groep personages, de bijzonder innemende vertolkingen van de hele cast, de charmante cultuurclash, de fijne humor, de warme ondertoon en enkele momenten van pure en oprechte ontroering - de zangstonde in de parochiezaal! -  slepen je hoe dan ook mee. Je gniffelt en glimlacht en schatert en vloekt en wie weet vloeit er al een traantje. Ook dit is cinema.

Dat mag dan allemaal best gestuurd zijn, en Pride mikt meer op effect dan op boodschap, maar niettemin raak je, ook tegen wil en dank, in de ban van de protagonisten en hun missie en groeit vanuit deze wat simplistische komedie een triomfantelijk en hartverwarmend filmpje om te koesteren. De boodschap dat iedereen, - man, vrouw, jong, oud, homo, hetero, arm, rijk, blank, zwart - gelijkwaardig is en iets in zich heeft en dat we met een beetje solidariteit en onbevangenheid veel gedaan zouden krijgen, is naïef en oppervlakkig, maar maakt je wel twee uur lang intens gelukkig.