Gente de bien

Genre: Drama | Duur: 1u26 | 2014 | Release: 0 - | Land: Colombia | Regie: Franco Lolli | Cast:

Colombia hoopt sinds een tiental jaar aan betekenis te kunnen winnen op internationaal filmgebied. Gente de bien is sinds de productie er opgedreven werd, een nog zeldzame Colombiaanse prent die met recht en rede aan weet te slaan in bredere cinefiele middens.

De titel - 'goede mensen' - slaat op de intentie van de mens om goed te doen voor zijn medemens, maar kan ook geïnterpreteerd worden als 'mensen van goede komaf', wat steek houdt in de klassemaatschappij die Colombia kenmerkt. In deze prent draait de plot om de verhouding tussen een arme klusjesman en zijn zoon die goedbedoeld opgevangen worden door de rijkere Maria Isabel, maar waarbij beide partijen ondervinden dat het niet vanzelfsprekend is te doen alsof er geen verschillen zijn. Vooral de 10-jarige Eric, met wonderbaarlijke naturel vertolkt, wordt heen- en weer geslingerd tussen deze twee werelden.

In subtiel opgebouwde scènes wordt de kijker vooral zelf uitgedaagd een standpunt in te nemen. Zowel de vader, de zoon als Maria Isabel winnen onze sympathie, maar roepen ook een zekere wrevel op. Dit is dan ook confronterende cinema. We hebben het te doen met Eric en zijn vader, maar bekijken dit misschien net als de goedbedoelende Maria Isabel vanuit een zekere superioriteit. Evengoed oordelen we over de jongen, die wel steelt en brutaal reageert op de zorgen van de vrouw en zijn dankbaarheid niet slaafs weergeeft. Alle figuren hebben hun noden, de ene financiëel, de ander emotioneel.

In het geval van Eric zijn misschien zelfs beide van toepassing. Los van de rake maatschappelijke context die in Gente de bien gecreëerd wordt, is dit drama ook een erg treffend portret van een gefrustreerd kind, goed van inborst, maar door die welzijnskloof gedoemd op te groeien tot een paria of crimineel.  

De cineast zelf lijkt geen standpunt in te nemen en schetst complexe, veelzijdige personages in interessante situaties. Tussen de kinderen in het  bijzonder weet hij de atmosfeer goed te treffen: dat Eric er nooit echt bij hoort is altijd wel ergens subtiel duidelijk. Knap dat Gente de bien ondanks die tragiek nergens het sentiment opzoekt. Niettemin spoken Eric en zijn lotgenoten na afloop nog lang door je hoofd.