Black Coal, Thin Ice

Genre: Film noir | Duur: 1u46 | Release: 0 - | Land: China | Regie: Yi'nan Diao | Cast: Fan Liao, Lun-Mei Kwei, Jingchun Wang

Vorig jaar nog wierp regisseur Jia Zhangke een blik op de problematiek van geweld en criminaliteit in zijn thuisland China in A Touch of Sin. Yi'nan Diao, die met Black Coal intussen zijn derde film regisseert, lijkt eenzelfde pad te bewandelen met deze spannende Chinese film die zijn mosterd haalt bij de klassieke film noir.

Black Coal vangt aan in 1999, wanneer lichaalsdelen gevonden worden in verschillende fabrieken. Het lijk wordt geïdentificeerd als Liang Zhijun, een arbeider in een kolenfabriek. Politieagent Zhang vindt al snel een dader. De arrestatie loopt echter compleet fout en zes jaar later is Zhang nog steeds getraumatiseerd door deze gebeurtenissen. Hij krijgt echter een tweede kans wanneer hij van een ex-collega verneemt dat er nog twee mannen mysterieus stierven in het leven van Wu Zhizhen, de ex-vrouw van Liang. Zhang begint toenadering te zoeken tot Wu om haar duistere geheim te ontrafelen.

Fan Liao is als de aan lager wal geraakte hardboiled detective die verleid wordt door de femme fatale een schitterende antiheld. Hij werd hiervoor zelfs gelauwerd op het filmfestival van Berlijn. Tegenspeelster Lun Mei Gwei legt de nodige fragiliteit in haar rol van de mysterieuze schoonheid Wu, maar weet op de juiste momenten ook dreigend over te komen. De cineast deinst er niet voor terug om zijn personages ook moreel ambigu af te schilderen en het valt ook op dat zij allesbehalve feilloos zijn. Zo lopen de situaties in de film vaak uit de hand door de klungeligheid van de personages.

Diao ontleent veel elementen aan het film noir genre, maar blijft ook trouw aan de minimalistische en sociaal realistische aanpak van de meer onafhankelijke Chinese cinema.  Dit wil echter niet zeggen dat hij zijn film geen visuele flair heeft gegeven. De regisseur zet volop in op sfeerschepping in dit duistere en mistroostige verhaal. Vooral de nachtelijke scènes met hun sneeuwlandschap en neonverlichting zijn heerlijk om naar te kijken. Diao speelt ook graag met tracking shots, waarvan de meest indrukwekkende gebruikt wordt tijdens de tijdsprong in het verhaal. Verder neigen enkele scènes misschien wel iets teveel naar het kitscherige en rekt de film het ook een tiental minuten te lang. In plaats van passend te eindigen met een bijzondere dansscène, krijgen we nog een tweetal scènes die eigenlijk totaal niets toevoegen aan de film.