Spy

Er zijn niet veel actrices die een Oscarnominatie kregen voor een film waarin ze met veel vertoon hun gevoeg deden in een lavabo, ten gevolge van een acute diarree. Melissa McCarthy heeft haar doorbraak alleszins te danken aan Bridesmaids en na The Heat is Spy de derde samenwerking met filmmaker Paul Feig. In deze actiekomedie neemt die met succes het spionagegenre op de korrel, maar de fijn(zinnig)e situatiehumor die hij in zijn eerdere werk combineerde met hilarische vulgariteiten en complexloze fysieke grappen, laat hij jammer genoeg wel grotendeels achterwege.

CIA-agente Susan Cooper heeft geen ervaring in het werkveld. Ze voert al jaren met precisie belangrijk werk uit vanachter haar bureau, wat van haar een grijze ouwe vrijster dreigt te maken. Wanneer de door haar aanbeden Bradley Fine - Jude Law in James Bond-modus - brutaal geëlimineerd wordt en de identiteit van alle andere beschikbare agenten door een zet van een crimineel openbaar gemaakt werd, is het aan de onzekere kantoorsloof om zich te ontpoppen tot een doortastende maar impulsieve en onhandige spionne.

Deze best leuke opzet koppelt McCarthy in heel wat scènes aan niemand minder dan Jason Statham, in de rol van geheim agent die zowat alles al heeft meegemaakt. Met zo'n combinatie heb je komisch goud in handen, maar Statham, best genietbaar, verdwijnt telkens van het toneel wanneer hij te veel show dreigt te stelen van onze protagoniste. Spy moet McCarthy voor het eerst echt centraal stellen en dus fungeren tal van andere grote namen elk op hun beurt als sidekick. We kennen het humorregister van deze dame intussen: zich lomp en vuilbekkend een weg banen, maar zich daar tegelijk aandoenlijk over schamend. Dat levert niet op elk moment hilariteit op en je vraagt je misschien ook af hoe lang McCarthy zichzelf wil blijven neerhalen in dit soort rollen waarbij het publiek haar in se gewoon mag uitlachen.

We kennen het humorregister van Melissa McCarthy intussen: zich lomp en vuilbekkend een weg banen, maar zich daar tegelijk aandoenlijk over schamend.

Anderzijds is het hersenloos gieren natuurlijk, een dikke dame die valt met een scooter, een penisfoto in een reeks in beslag genomen opnames van een slechterik, een lijk dat in zijn broek doet, een zoveelste malle outfit die McCarthy nadrukkelijk onsexy moet maken. Ook al hangt de plot amper aan elkaar, zijn de meeste personages bijzonder inconsequent uitgewerkt - tracht maar eens vat te krijgen op de Bulgaarse criminele gespeeld door Rose Byrne - en vervliegt minstens de helft van de grappen door een gebrek aan essentie, dit is gewoon amusante kost.

Feig profileert zich ook andermaal als een vrouwenregisseur. Naast McCarthy en Byrne krijgen ook Allison Janney en - wat een verrassing - Miranda Hart belangrijke rollen. De boomlange Britse actrice uit de hilarische reeks Miranda is daarmee aan haar eerste grote filmproductie toe en doet precies wat er van haar verwacht werd.

Laat u gerust verleiden door het komisch potentieel van Spy, ook al maakt dit soort film geenszins waar wat ze beloven en heb je dat als kijker aanvankelijk niet eens door. Je grijnst twee uur lang - en dat is eigenlijk té lang - maar nadien dringt het stilaan tot je door dat daar nu ook niet zo veel redenen voor waren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de