La loi du marché

Filmmaker Stéphane Brizé kan gerust als de Franse variant van Ken Loach en de gebroeders Dardenne beschouwd worden. Hoewel de cineast in La loi du marché een meer fragmentarische aanpak hanteert, neemt ook hij het in ware cinema verité-stijl op voor de ploeterende working class. Sociale strijdvoerder van dienst is de werkloze arbeider Thierry Taugourdeau. Als vijftiger probeert hij tevergeefs opnieuw aan een job te geraken, met financiële kopzorgen tot gevolg. Wanneer hij dan uiteindelijk een job als bewakingsagent in een grootwarenhuis vindt, wordt hij geconfronteerd met andere mensen die zich financieel in vergelijkbare omstandigheden bevinden.

In een reeks uitgesponnen fragmenten zien we hoe Thierry omgaat met dagelijkse situaties en conflicten. Hij uit zijn ongenoegen over het inefficiënte activeringsbeleid van de dienst arbeidsbemiddeling, ondergaat hij een ongemakkelijk sollicitatiegesprek via Skype en overleeft amper de afbrekende feedback tijdens een sollicitatietraining. Terwijl de camera gedurende de hele film als een kompasnaald op Thierry gericht staat, lijken de onverschilligheid, de vervreemding en de consumptiedrang van de maatschappij hem steeds meer op te slokken. Zo plaatst Brizé net na een begrafenisscène het haastig scannen van allerlei producten aan de kassa’s.

De grootste troef van "La loi du marché" is Vincent Lindon, die zijn rol met een voortreffelijk naturel neerzet.

Dat de regisseur bijna uitsluitend een beroep deed op niet-professionele acteurs, komt de realistische enscenering zeker ten goede. De grootste troef van La loi du marché is echter de in Cannes bekroonde Vincent Lindon. Het lijkt wel of zijn mistroostige blik in zijn gezicht gegroefd staat en hij zet zijn rol met een voortreffelijk naturel neer. De momenten waarop hij zijn personage subtiel laat opleven, zoals in danslessen of door contact met zijn gehandicapte zoon, zijn zeer mooi gespeeld.

Ook al houdt de film de kijker een brandend actueel en pijnlijk herkenbaar beeld van de maatschappij voor, weet Brizé niet bijzonder veel verontwaardiging te wekken. Zo zijn niet alle taferelen even pertinent of interessant om de aandacht er zo onnodig lang op te richten. Het tempo smeekt dan soms wel om een iets snedigere montage, Thierry weet toch maar mooi onze harten te veroveren.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de