Knight of Cups

Sinds Terrence Malick zijn magnum opus The Tree of Life op de wereld losliet, lijkt de goede man steeds verder af te dwalen van het pad der verhalende cinema. Waar het voor Malick om draait is de spirituele en emotionele beleving, waardoor zijn films eerder filmische gedichten of filosofische traktaten worden. Voor To The Wonder gaf dit een resultaat dat niet altijd even bevredigend was, maar met Knight of Cups lijkt hij zich deels te herpakken.

Met Knight of Cups werpt Malick, net als Sorrentino met La Grande Bellezza, een licht op de leegheid die schuilgaat achter de 'glitter & glamour' van het rijkeluisvolkje, waarbij de centrale rol is weggelegd voor een kunstenaar met een gekwelde ziel. In dit geval Rick, een succesvolle scenarist in Hollywood die met een existentiële crisis kampt, een rol waarvoor de cineast Christian Bale wist te strikken. Niets nieuws onder de zon dus, maar laat het aan Malick over om dit op zijn zeer eigenzinnige manier in beeld te brengen.

In plaats van een klassieke lineaire vertelling, kiest hij opnieuw voor een puur impressionistische invalshoek en schotelt hij ons een amalgaan van indrukken, herinneringen, gedachten, bepeinzingen en beelden die de innerlijke gevoelswereld weerspiegelen voor. Over twee broers die de dood van hun derde broer moeilijk kunnen verwerken. Een zoon die zijn vader probeert te vergeven. Een man die verloren loopt in de excessen van Tinseltown. Maar bovenal over iemand die op zoek is naar de liefde, of zoals een van de vrouwen in zijn leven vertelt, een liefdeservaring.

De film is onderverdeeld in een aantal hoofstukken genoemd naar verschillende Tarotkaarten. Elk hoofdstuk belicht de relatie van Rick met iemand uit zijn leven, zijnde zijn broer, zijn vader, de talloze vrouwen in zijn leven, … Maar in al deze ontmoetingen lijkt Rick een al even stilzwijgende toeschouwer te zijn als de kijker zelf. Via zijn typerend gebruik van voice-overs laat Malick ons weten wat er zich in de hoofden van de personages afspeelt. Helaas vertrouwt hij deze keer net iets teveel hierop, want bij momenten heb je geen idee wie nu juist aan het woord is en wordt dit ook nog eens afgewisseld met iemand die citeert uit het boek The Pilgrim's Progress from This World to That Which Is to Come.

Een amalgaan van indrukken, herinneringen, gedachten, bepeinzingen en beelden die de innerlijke gevoelswereld weerspiegelen

Hoewel Malick de eerste vijftien minuten bijzonder sterk uit de hoek komt en een visueel hypnotiserend schouwspel op het scherm tovert, lijkt hij vervolgens toch wat vaart te minderen. Hoewel er nog enkele overweldigende scènes volgen, recycleert hij net iets teveel uit The Tree of Life en vooral To the Wonder. Zo mocht hij gerust wat minderen met zijn vrolijk in het rond dartelende actrices en Christian Bale die verdwaasd in het rond loopt. Sommige shots lijken bovendien louter aanwezig te zijn omdat Malick ze ergens zag en zich geïnspireerd voelde, zoals een onderwaterscène waarbij we honden naar een bal zien duiken. Maar gezien de visuele pracht die hij samen met zijn intussen vaste cameraman Emmanuel Lubezki op ons loslaat, kan je niet anders dan genieten van deze beeldenpoëzie, al evenaart hij nooit de majestueusiteit van The Tree of Life.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de