Brooklyn

Mooi in beeld gezette romantische drama’s durven nogal eens in de smaak vallen bij de leden van the Academy. De boekverfilming Brooklyn maakt dan ook kans op drie Oscars, waaronder Beste Film, maar in tegenstelling tot het al te academische en steriele The Danish Girl, weet Brooklyn de kijker wel te raken.

Het ontbreekt de jonge Eilis aan vooruitzichten in het Ierland van de jaren ’50. Ze arriveert als weinig gesofisticeerde boerenmeid in New York om er een nieuw bestaan op te bouwen, maar het verlangen naar huis maakt het haar enorm moeilijk. Brooklyn weet al van bij het begin kundig die heimwee voelbaar te maken, terwijl we tegelijk Eilis’ opwinding ervaren van een compleet nieuw leven in een optimistische tijd.

Saoirse Ronan is de gedroomde hoofdactrice voor deze rol. Niet alleen omdat ze haast echt lijkt weggeplukt te zijn uit een Iers dorpje, maar omdat die verwarrende emotionele conflicten elk moment prachtig leesbaar zijn op dat met zeep geboende gezicht. Eilis staat wankel op haar benen zonder daarom een slap trutje te zijn. Ze ontpopt, al wil ze vooral de conventies volgen.

Omringd door tal van heerlijke, lieve nevenpersonages zien we Eilis aansterken, en wanneer dan nog eens een schat van een man haar pad kruist – die Emory Cohen kaapt de film haast met zijn charisma, van deze kerel gaan we meer horen – lijkt een droomleven binnen handbereik.

Maar Brooklyn draait om keuzes, om beslissingen die je leven bepalen en om de strijd van elke jongere tussen verwachtingen, je thuis, je familie en de talloze mogelijkheden die het leven buiten dat kader te bieden heeft. Ierland blijft immers lonken voor Eilis en eens terug op bezoek voelt ze een haast verlammende dwang om te blijven waar ze geboren is. In een tijd waarin de halve wereld het moederland moet achterlaten in de hoop op een beter leven, is Brooklyn ook nog eens pijnlijk actueel.

Regisseur John Crowley is zeker niet altijd op dreef – al koesteren we het overweldigende Boy A – maar weet van Brooklyn een beheerste, spontaan vertelde en innemende romantische tragedie te maken die je hart lichtjes laat tintelen. Zijn dromerige, steeds kleurrijker wordende beelden en authentiek aanvoelende sets en locaties laten de film er oogstrelend uitzien. Scenarist Nick Hornby laat Eilin’s leven verlopen zonder voorbedachte rade, zo lijkt het wel – met dank aan het uitstekende bronmateriaal.

Een innemende romantische tragedie die je hart lichtjes laat tintelen

De leuke bijrollen geven tal van grotendeels onbekende acteurs de kans om ons voor hen in te nemen maar niettemin is het die hartverwarmende romance tussen Eilis en Tony die de beleving bepaalt. Wanneer het jonge koppel naar het strand trekt en elkaar voor het eerst aanschouwt zonder vele lagen kledij, voel je het gewoon knetteren tussen die twee. Zelfs de heupen van Ronan lijken hun best te doen de jaren ’50 te evoceren, terwijl Cohen onvermijdelijk herinneringen oproept aan een jonge Marlon Brando. Wat een koppel.

Hoewel Brooklyn hier en daar iets minder subtiel het sentiment zijn werk laat doen, is de waarachtigheid groot en de psychologische beleving sterk. Dat je na afloop een traantje wegpinkt, hoef je dus niet te rechtvaardigen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de