Stonewall

Als de regisseur van weinig fijnzinnige blockbusters als Independence Day, 2012 of The Day After Tomorrow een thema als homorechten aanpakt, mag het ergste gevreesd worden wat subtiliteit en nuance betreft. Of zou de Duitse spekatkelfilmer Emmerich, zelf homo en activist, zich met dit drama van zijn meer gevoelige, interesantere kant laten zien? Hoe goed bedoeld echter, Stonewall is een abominabel verteld gedrocht dat op zijn slechtst de LGBT-zaak absoluut niet dient.

Het uitgangspunt - een eerbetoon aan de nog ongeorganiseerde groepen homo's die zich in het New York van 1969 durven verzetten tegen discriminatie en zelfs uitbuiting - mag dan al nobel zijn, het scenario is als opeenvolging van clichés een grote mislukking. Flinterdunne, stereotiepe en zelfs onuitstaanbare personages evolueren op slaapverwekkend voorspelbare wijze, halen elke bekende karakterisering van onder het stof en laten Stonewall al snel verzanden in de zoveelste banale strijdprent.

Emmerich toont zich in het afbeelden van zijn personages en hun belevenissen, bovendien ook nog eens van zijn meest preutse, naïef-romantische kant. Seks is hoogstens vaag aanwezig in een donker hoekje van de plot, hysterische vrouwelijkheid staat voor zwakte, protagonist Danny moet er vooral als een doorsnee Amerikaanse tiener uitzien zodat de fatsoenlijke Amerikaanse kijker op geen enkele manier geschokt zou raken - laat staan van idee zou veranderen over de plaats van holebi's in de westerse samenleving.

Een abominabel verteld gedrocht dat op zijn slechtst de LGBT-zaak absoluut niet dient.

Stonewall is dus zowel narratief als thematisch een gigantische, beschamende knoeiboel waarin dan ook nog eens bijzonder flets geacteerd wordt. Snel Milk eens herbekijken om van het compleet tegenovergestelde te genieten: een eveneens waargebeurd relaas over Amerikaans holebi-activisme, maar dan gemaat met passie, overtuiging en verstand van zaken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de