Café Society

De plot van een Woody Allen-film is na al die jaren niet meer van belang. Tegenwoordig worden zijn films eerder gekenmerkt door de setting. De locatie of periode waarin Allen zijn personages hun vaak zenuwachtige ding laat doen, hebben Vicky Cristina Barcelona, Match Point, Midnight in Paris, Magic in the Moonlight of to Rome with Love mee hun eigenheid gegeven. Dat is ook het geval bij Café Society, dat zich in het Hollywood van de jaren ’30 afspeelt.

Dat garandeert ons in de eerste plaats oogstrelende, luxueuze decors, die door de Italiaan Vittorio Storaro van een heerlijk laagje glans voorzien worden. Het is de eerste samenwerking tussen Allen en de Oscarwinnende cameraman van Apocalypse Now en The Last Emperor, wat het eindresultaat zeker ten goede komt. De twee zullen ook voor een volgende prent de handen in elkaar slaan.

Al even rustgevend is het gebrek aan neuroten in deze prent. De romance tussen de pas in Tinseltown gearriveerde Bobby en de secretaresse van zijn oom, verloopt gemoedelijk en liefdevol. Allen laat de one-liners en cynische commentaren grotendeels achterwege en voert minder karikaturale figuren op dan we gewend zijn.

Jesse Eisenberg en de bijzonder appetijtelijke Kristen Stewart – die voor de derde keer een koppel spelen – krijgen zo de ruimte om hun personage te ontwikkelen. Ouwe snoeper Allen voegt er overigens nog de ravissante Blake Lively aan toe. Steve Carell is genietbaar in een rol die voor Bruce Willis bedoeld werd. Die werd ontslagen omwille van zijn sterallures.

Gemoedelijke en sfeervolle reflectie over gemiste kansen en verlangens.

Café Society blijkt dus niet meteen een komedie te zijn, maar een elegante en zachte reflectie over verlangen en gemiste kansen. De plot waaiert iets te breed uit – er wordt een volledige familie bij gesleurd wiens belevenissen een stuk minder interessant zijn – maar intussen geniet je wel van de mooie beelden en sfeervolle locaties. De liefdesperikelen van de protagonisten blijken ook waarachtig genoeg over te komen om ons gedurende anderhalf uur bezig te houden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de