Grave

Als subgenre weten splatterfilms met het expliciet in beeld brengen van bloedvergieten, zelden de mainstream te bereiken en is het vaak hun lot enkel specifiek de fans van het genre te plezieren. Grave, het fenomenale regiedebuut van de Franse cineaste Julia Ducorneau, weet echter buiten zijn kader te treden en weet zich even stilistisch als narratief volwassen te manifesteren als één van de opmerkelijkste films van het jaar.

In deze allegorische body-horrorprent volgen we de studente Justine tijdens de eerste dagen van haar studies aan de veeartsenijschool. De naïeve, slungelachtige tiener lijkt niet bepaald gemaakt voor het hedonistische studentenleven. De dooprituelen zijn zelfs een ware beproeving. Gelukkig is er oudere zus Alexia, die de al te brave Justine één en ander bijbrengt over lichaamshygiëne, ontgroeningen en … kannibalisme.

Ducorneau kiest resoluut voor een vrouwelijk uitganspunt. Het seksuele ontwaken van de kinderlijke Justine gaat gepaard met honger naar vlees - rauw en bloederig. Na het gedwongen doorslikken van een stuk lever, ervaart de protagoniste immers dat ze tegen haar vegetarische principes in, overrompeld wordt door een instinctieve, wilddierlijke zin in rauw vlees.

Met een verbluffende zekerheid en bewonderenswaardige aanleg voor narratief ritme, zoomt Ducorneau enerzijds in op de seksuele agressie die in elk van ons schuilt. Ze koppelt die anderzijds aan geloofwaardige beschouwingen van zusterschap en vrouwelijke solidariteit. Dat doet ze met visceraal genoegen en een haast perverse voldoening in het zo expliciet mogelijk uitbeelden van lichamelijke verminkingen en transformaties – overigens met zeer geslaagde effecten vormgegeven.

Fenomenale, sexy gruwelcinema gekruist met gepolijste dramatiek

Flinke extra troef daarbij is het bevreemdende camerawerk van de onvolprezen Ruben Impens. Hij vindt kleur, warmte en liefde in het rauwe, het koele, het beestige. Met afwisselend overdachte, strakke, stabiele beeldkaders en geladen, onstuimig camerageraas, laat hij ons zowel het onbeschutte van de naargeestige universiteitsgebouwen – wat een locatie! – als het driftige innerlijke tumult van Justine gewaar worden. Ducorneau is ontegensprekelijk een talent om in de gaten te houden maar het oog van Impens mag ze daarbij geenszins onderschatten.

De cineaste toont duidelijk de voorliefde voor het genre en kent haar klassiekers, maar kruist het gesplatter met gepolijste symboliek en een bevredigende emotionele uitwerking. Dit is finaal dus bruisende, sexy gruwel voor meer dan enkel horrorfanaten, maar ook sombere, ontmenselijkte cinema over het beest in ons. Dat Ducorneau aan een zegetocht bezig is doorheen diverse festivals, toont alvast aan dat de film op niet enkel op applaus van op bloed beluste horrorfanaten kan rekenen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de