T2 Trainspotting

Zowat iedereen die twintig jaar na het succes van Trainspotting aan deze sequel meewerkte, moet beseft hebben dat dit project ook enigszins tevergeefs op poten werd gezet. Mag je wel raken aan zo'n klassieker? We zitten ook niet te wachten op een vervolg op Pulp Fiction, Fargo of Fight Club, om maar enkele andere grote films uit de jaren '90 te noemen. Het is net die invalshoek - dat de impact van het origineel onmogelijk opnieuw kan bereikt worden - dat van T2 een enorme meevaller maakt. De film is een lange weemoedige ode aan een tijd - en dus ook aan de film - die voorbij is en kijkt met mededogen naar de soms krampachtige pogingen van veertigers om het verleden te herbeleven. De film wil dus vooral niet dezelfde fout maken als zijn protagonisten door zichzelf te herhalen.

De vier hoofdacteurs van destijds zijn niet meer de jonge veulens van toen, uiteraard. De rimpels, grijze haren, kale plekken en extra kilo's worden niet verhuld. Renton,Spud, Sick Boy en Begby zijn ook figuurlijk niet meer van de scherpste. Hun personages zijn minder uitgesproken, ietwat kleurloze afdrukken van wie ze vroeger waren. Wanneer Renton een leuk bedachte nieuwe versie van zijn Choose Life tirade brengt, voelt die nergens urgent of essentieel aan. Toch gaat hun lot de kijker aan, in het bijzonder voor wie als generatiegenoot mee verouderd is met de acteurs. Het lijkt voor de eeuwig jonge McGregor zelfs zijn eerste doorleefde vertolking als man van middelbare leeftijd. In zijn eigen American Pastoral leek hij recent eigenlijk nog te jong voor zo'n rol.

Bijna alle figuren bevinden zich na al die tijd (nog steeds) in het vertrouwde Edinburgh. Hun oude vijand heroine - of is dat de enige vriend van wie ze zeker zijn? - is altijd ergens aanwezig, maar vormt niet langer de rode draad. In de al dan niet door wraakzucht gedreven acties, schemert vooral een grote kwetsbaarheid door. Met mededogen aanschouwen we hoe de protagonisten omgaan met spijt, met pogingen om fouten te herstellen, met hun hebberige ambities om toch nog eens een grote slag te slaan.

Oude verlangens in een nieuwe wereld - weemoed en nostalgie maken de dienst uit

De gevoeligheden die de plot sturen, gaan opnieuw met wat milde humor gepaard, maar de film haalt zijn nostalgische kracht vooral uit de band met het origineel. Danny Boyle verweeft het heden en het verleden ook visueel, en weet als vanouds een heel dynamische en verrassende stijl te hanteren, waarbij kleur en licht overdacht mee de sfeer bepalen. Ook de soundtrack is van groot belang. Een resem nieuwe, hedendaagse songs worden vermengd met kippenvel opwekkende flarden Lust for Life en tristesse oproepende nevels uit Perfect Day.

Hoewel T2 dus als vertelling veel minder indruk maakt en de personages zeker niet interessanter geworden zijn, roept deze energieke sequel warme herinneringen op en is het genieten van de vindingrijke beeldtaal. Daarnaast is Boyle ook ouder geworden. De wereld is nieuw, de verlangens oud, en dat weet de cineast treffend weer te geven.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de