Song to Song

De intussen 72-jarige Terrence Malick heeft minstens vier films gemaakt die je min of meer als een meesterwerk kan beschouwen, maar zijn reputatie van groots en picturaal filmmaker kreeg de laatste jaren toch enige deuken. To the Wonder en Knight of Cups werden immers niet bepaald op applaus onthaald en bleken fraaie maar te betekenisloze beeldenstromen te zijn waarin steracteurs raadselachtig liepen te prevelen. Met Song to Song, een prent die jarenlang in productie was, zet Malick echter de ingeslagen weg doodgemoedereerd verder.

In de periferie van de muziekscene in Texas vinden een man en een vrouw elkaar, maar ze dreigen ook opnieuw uit elkaar te drijven. Een aantal nevenpersonages heeft daar misschien de hand in, hoewel de figuren ook worstelen met innerlijke, existentiële twijfels. Het eerste uitgangspunt van Song to Song – improvisatie – doet deze romantische en tragische perikelen al snel hol aanvoelen. De naamloze protagonisten blijven vage figuren die elkaar liefkozen of dollend over de grond kronkelen in smetteloze leefruimtes van designwoningen zonder dat we door ook maar iets bij voelen. De dialogen zijn spaarzaam, haast onbestaande, en het zijn enkel de voice-overs vol twijfels en filosofische raadsels die de kijker een indruk geven van deze al te mooie mensen. De voor de hand liggende vragen over wie we zijn en wat we hier doen zijn illustratief voor de ongeïnspireerde opzet van deze plot.

Opnieuw zoekt Malick dus naar dat contrast tussen het kleine en menselijke enerzijds en het kosmische anderzijds. Maar het is enkel enige goodwill van de kijker en de warme herinneringen aan het verrukkelijke The Tree of Life die Song to Song nog enigszins bekijkbaar maken – en niet eens tot het einde, eerlijk gezegd. Na verloop van tijd blijkt zelfs het in gedachten opstellen van een boodschappenlijstje mentaal uitdagender dan betekenis te zoeken in de woorden- en beeldenstroom. In se is dit liefdesdrama immers volkomen leeg.

De cast van jewelste biedt daarbij geen troost. We zien vrijwel niemand van de grote namen echt acteren, maar enkel door fotogeniek water waden of op een muziekfestival backstage kletsen met artiesten als Patty Smith en Iggy Pop. Malicks aanwijzingen bij de improvisaties – iets als ‘raak elkaar aan, val moedeloos neer, wandel zoekend door de tuin’ misschien? – lijken een meditatieve opzet te hebben, maar hoezeer hij dit gestruin ook voorziet van de meest diverse muzikale decoraties, de kijker blijft grotendeels onberoerd. De wonderbaarlijke trailer deed eens te meer beter vermoeden.

De meditatieve, existentiële opzet gaat verloren in de nietszeggende opeenvolging van woorden en beelden

Wat Song to Song nog enigszins redt, is de oogstrelende fotografie. Malick neemt ons mee door geraffineerde stukjes natuur, leidt ons stijlvolle huizen binnen en laat water en luchten genoeglijk hun werk doen. Maar wellicht is zelfs het herbekijken van The Tree of Life een visueel rijkere ervaring dan Song to Song uitzitten.

Dat Malick ons geen recthtoe rechtaan vertelling voorschotelt, is geen bezwaar. Dat Song to Song een fragmentarisch samenraapsel van herinneringen, droombeelden, impressies en indrukken is, willen we helemaal aanvaarden. Laat dit net als The Tree of Life een love-it-or-hate-it-film zijn. Laat kunst de massa maar verdelen. Maar Song to Song aanschouw je eerder schouderophalend zonder dat ook maar een beeld of gedachte bijblijft en dat is wellicht de ergst denkbare reactie op een artistiek product.

Matthias Schoenaerts leidt de cast van Malick's volgende prent, Radehund. We geven de man dus nog een kans, maar als Malick ons nogmaals liggen heeft, is alle krediet voorgoed verspeeld.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de