Valerian and the City of a Thousand Planets

Met Valerian and the City of a Thousand Planets lijkt Luc Besson ons het Europese tegengif te willen brengen voor de overdaad aan Amerikaanse superheldenfilms. Valerian zelf is geïnspireerd door de Franse stripreeks Valerian en Laureline, oftewel Ravian bij ons, maar in plaats van superhelden volgen we hier twee overheidsagenten die tal van avonturen beleven in het universum. In de film komen ze na een smokkelmissie terecht in een complot rond een verwoeste planeet en een mysterieuze gebeurtenis op Alfa, een gigantisch ruimtestation.

Valerian profileert zich duidelijk als een grootschalige space opera die zich wilt meten met films als Star Wars, Avatar of Bessons eigen The Fifth Element. Helaas lijkt de film hetzelfde lot beschoren te zijn als Jupiter Ascending of John Carter. Besson slaagt er immers niet in om zijn grootse ideeën om te vormen tot een coherent en boeiend verhaal. De film oogt vooral als een aaneenschakeling van weinig betekenisvolle scènes opgefleurd met adembenemende effecten. Wanneer je minutenlang naar een vreemd paaldansnummer van Rihanna zit te kijken, besef je dat Bessons prioriteiten ergens anders lagen.

De plot kampt dan ook met tal van problemen. Zo weet je als kijker veel te snel hoe de vork in de steel zit, zeker omdat de film weinig moeite doet te verhullen wie de slechterik is door de manier waarop een bepaald personage in beeld wordt gebracht. Verder zijn het aantal fouten en onlogische elementen in de film zelfs niet meer op twee handen te tellen. De plot voelt dan ook zeer slordig aan. Daarnaast mist de film enig sympathiek of interessant personage en zijn tal van de zijfiguren op het randje van het irritante af.

Daar waar Lucy nog genietbare pulp was, is Valerian uiteindelijk vermoeiende en inspiratieloze pulp.

De casting van de film laat het helaas ook afweten. Zowel Dane DeHaan als Cara Delevingne voelen zwaar miscast aan, vooral DeHaan is ongeloofwaardig als een Han Solo-achtige bad boy. Tussen hen ontbreekt enige chemie, wat het geplaag en geflirt niet ten goede komt. Gooi er verder Kris Wu in voor de Aziatische markt en K-pop liefhebbers, Rihanna voor de tieners, Matthieu Kassovitz en Alain Chabat voor het thuispubliek, en Clive Owen, Ethan Hawke, John Goodman en Rutger Hauer voor de cinefielen en je hebt een film die haast smeekt om je aandacht.

Daar waar Lucy nog genietbare pulp was, is Valerian uiteindelijk vermoeiende en inspiratieloze pulp. Hoewel er wel enkele visueel indrukwekkende scènes zijn, lijdt de film finaal ook onder de overdaad aan speciale effecten en zogenaamde set pieces. Het is duidelijk dat Besson hier te veel hooi op zijn vork heeft genomen en een overvolle film heeft gemaakt maar intussen vergeten is om het een boeiend verhaal mee te geven.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de