Insyriated

De dagelijkse mediaverslaggeving over de Syrische burgeroorlog drukt ons vaak met de neus op de feiten maar blijft ook altijd wat vrijblijvend. Met Insyriated wil de Belgische cineast Philippe Van Leeuw ons laten ervaren hoe de gewone burger overeind blijft in een dergelijke bedreigende context. Dat de prent in Syrië speelt, durft hij haast willekeurig noemen want er waren en zijn wel meer situaties waarin overleven het enige is wat iemand te doen staat.

Oum Yazan tracht in haar appartement de boel onder controle te houden in afwachting van de komst van haar man. Onder haar hoede vallen haar schoonvader, haar drie kinderen, het vriendje van haar oudste dochter en de buren aan wie ze onderdak biedt. De deur wordt angstvallig in het oog gehouden, want buiten maken sluipschutters en bommenleggers de dienst uit. De flat is hun cocon, maar hoe lang kunnen ze de hel buitenhouden?

Een aantal gebeurtenissen, waaronder een tragedie die Oum Yazan en de huishoudster trachten geheim te houden voor de buurvrouw, bepalen de spanningen en relaties tussen de bewoners, die de schijn van een gewoon leven trachten op te houden. Oum Yazan in het bijzonder wil vasthouden aan haar rol als mater familias, hoe zwaar ze het ook krijgt door er voor iedereen te willen zijn en hen alert te houden voor gevaar.

De personages zijn levensecht en kwetsbaar maar hun alledaagse handelingen laten de spanninsgboog op een bepaald moment wat verslappen. Je hoort de bommen en de schoten maar de veiligheid en huiselijkheid van de woning sust de kijker ook. We ervaren wat onvoldoende dat Oum Yazan op haar tandvlees zit. Een gruwelijk voorval verdraait echter de verhoudingen en stelt de protagonisten nog meer op de proef.

Aangrijpend drama dat bang lijkt te zijn voor een zenuwslopende impact.

Hoewel Insyriated een beklemmend gevoel oproept en het uitzichtloze van de situatie ons treurig stemt, houdt de plot het geweld en de dreiging ook enigszins op afstand. Wanneer de horror het huis binnendringt, beleeft de film een aangrijpende climax, maar de waardigheid waarmee dit in beeld wordt gezet, laat de prent ook inboeten op effect. Dat het ene korte moment waarop de personages zich buiten wagen, immens beangstigend is, toont aan dat we net dat misten in de rest van het verhaal.

Finaal krijg je een meeslepende, tragische film, die vreemd genoeg ook veel optimisme toelaat en zo dus nog een keer zijn eigen urgentie ondergraaft. Niet elke film moet een emotionele uppercut zijn door de kijker bruut bij het nekvel te grijpen, maar Insyriated lijkt terug te deinzen voor een zenuwslopende impact. Misschien blijkt het journaal dan al bij al zo vrijblijvend nog niet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de