Thor: Ragnarok

Genre: Actiekomedie | Duur: 2u10 | 2017 | Release: 25 Oktober 2017 | Land: VS | Regie: Taika Waititi | Cast: Chris Hemsworth, Mark Ruffalo, Tom Hiddleston, Cate Blanchett, Jeff Goldblum, Tessa Thompson, Idris Elba, Anthony Hopkins, Benedict Cumberbatch, Karl Urban

Vuurwerk alom bij de release van deze derde Thorfilm! Het regende positieve recensies, waarbij de waardering omdat deze superheldenfilm eindelijk dat loden jasje van dodelijke ernst van zich afwierp, vooral regisseur Waititi betrof. Deze Nieuw-Zeelander werkte zich in de kijker met de komedie What We Do in the Shadows en is dan ook een verfrissende keuze om de franchise het zoveelste vervolg te geven. Alleen is de man duidelijk niet voluit mogen gaan en lijken we toch met enige nuchterheid vast te stellen dat ook deze Marvelprent vervliegt terwijl je er naar kijkt. 

De perikelen van de breedgeschouderde god krijgen in Thor: Ragnarok dus een heel komische dimensie. De anders zo bombastische personages komen onverwachts laconiek of droog uit de hoek en dat zorgt nu en dan voor een glimlach. Maar tegelijk moet dit wringen voor de hardcorefans. De dreiging van de kille Loki gaat bijvoorbeeld in deze prent volkomen verloren. Thor mag dan al aan kleur winnen door hem grinikkend te laten reageren - inclusief zelfspot - , andere personages gaat dit duidelijk minder af. De makers ondergraven dus tegelijk ook de continuiteit van de serie: Loki reduceren tot een een wat tamme halfbroer met een niet altijd even tof karakter, is dus ook aan de haal gaan met de logica van het eigen universum. Bij momenten zien we Hemsworth, Hiddleston en Ruffalo  zelfs kibbelen alsof ze in een parodische sketch van Saturday Night Life zitten. We proberen er vooral niet aan te denken dat ze misschien ook met de toeschouwer lachen, die alweer zo gek geweest is in de portemonnee te tasten voor wat gewoonweg meer van hetzelfde is. 

Cate Blanchett komt als helleveeg Hela wel weg met deze aanpak  - tong hevig in de wang - en ook Jeff Goldblum past in de karnavaleske aanpak. Maar Thor: Ragnarok blijkt onder dat dunne laagje van flauwe grappen wel heel weinig over zijn personages te vertellen of essentie te bevatten. De plot is alweer compleet onbelangrijk, de actie grotesk en buiten de perken. Dat het pats-boem-knal-gehalte van de eerdere prenten besprenkeld wordt met wat humor, geeft ons niet de indruk dat we naar een volstrekt unieke film kijken.

Wie graag eens honderddertig minuten onderuitzakt (weet je wat echt verrassend zou zijn? Een Marvelfilm die afklokt op anderhalf uur!) voor wat kleurrijk vertier, zal zich Thor: Ragnarok niet beklagen, en het is dik ok om enkel dat te verlangen van een bioscoopbezoek. Maar laat je niet wijsmaken dat je naar degelijke cinema kijkt en vraag je een half uur nadien toch maar eens af of je er werkelijk iets aan had.