Justice League

Dat de DC filmwereld een stuk grimmiger is geworden na de dood van Superman, zagen we al in Suicide Squad. Maar Batman vreesde voor een nieuwe grote dreiging en startte een zoektocht naar enkele andere bekende en minder bekende superhelden uit de DC-stal. In Justice League maakt deze nieuwe dreiging zich eindelijk kenbaar in de vorm van Steppenwolf en zijn demonisch leger van Parademonen. Het lijkt erop dat Batman en Wonder Woman alle hulp in de wereld kunnen gebruiken om de aarde te redden.

De Justice League is DC’s tegenhanger van Marvels Avengers en wordt hier gevormd door het gekende trio Batman, Superman en Wonder Woman, aangevuld met nieuwkomers The Flash, Aquaman en Cyborg. Zij hadden in eerdere films al kleine cameo’s maar dit is hun eerste volwaardige uitstap. Verrassend genoeg zijn zij een geslaagde toevoeging aan het team. De interactie tussen hen is grotendeels positief te noemen en het is vooral Ezra Miller die de show steelt als The Flash. Helaas valt er verder, de uitstekende muziek van Danny Elfman niet meegerekend, verder weinig positiefs te vertellen over de film.

Dat er iets grondig mis is, wordt al snel duidelijk in de openingsact van de film. Dit lijkt een amalgaan van scenes te zijn waar we van her naar der springen zonder dat er een logische samenhang lijkt te zijn. Zo zien we hoe Batman een Parademon probeert te vangen, wat gevolgd wordt door Wonder Woman die een aanslag verijdelt waarna we even kort kennismaken met Lois Lane om vervolgens Batman te zijn opduiken in Ijsland. De manier waarop deze scènes aan elkaar gemonteerd zijn houdt totaal geen steek en wijst vooral op een gerusht en onafgewerkt product.

Dit valt deels te wijten aan de producers die hun eigen wil proberen door te drukken (zo mocht de film niet langer zijn dan 2 uur), maar ook aan de vele problemen die de productie kende. Tal van reshoots en een regisseurswissel (Joss Whedon nam het roer over van Zack Snyder na het overlijden van diens dochter) laten duidelijk sporen na. Vooral de clash in stijl tussen de meer Marvelachtige luchtige momenten en de duistere bombast van Snyder botsen hier met elkaar. Maar verder valt de film ook in de typische valkuilen van dit genre.

Superheldenfilm die met haken en ogen aan elkaar hangt.

Zo werd Steppenwolf herleidt tot een zoveelste zielloze CGI-schurk en werd de diepe stem van Ciarán Hinds verschrikkelijk digitaal vervormd. Zijn achtergrond als New God en relatie tot Darkseid (naar wie in de Knightmare scène uit Batman vs. Superman werd verwezen) komen bijzonder halfslachtig aan bod en in de film lijkt hij een zoveelste buitenaardse schurk die de wereld wilt veroveren. Bovendien lijkt de digitale versie van Steppenwolf zo weggelopen te zijn uit een computerspel van de begin jaren 2000. Bovendien resulteert ook hier de finale in een chaotisch, CGI-overladen eindgevecht.

De behandeling die Steppenwolf kreeg is zowat de grootste teleurstelling van de film en het lijkt erop dat DC en Warner Bros een interessante verhaallijn hebben verkwist (de tweede post-credits hinten zelfs expliciet dat de serie een radicaal andere weg zal inslaan). Het is spijtig dat deze films door inmenging van de studio en een te groot verlangen om computereffecten te gebruiken, keer op keer vakkundig om zeep worden geholpen. En deze keer lijkt zelfs een mogelijke Extended Cut de film niet te kunnen redden. Justice League maakt opnieuw pijnlijk duidelijk dat de producers geen vertrouwen hebben in hun product en het talent erachter.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de