Molly's Game

Aaron Sorkin zorgde met The West Wing en The Newsroom voor het soort intelligente en meeslepende televisie waarbij je jezelf een schouderklopje geeft omdat je alles lijkt te begrijpen. Op het witte doek was hij verantwoordelijk voor de gelaagde scenario’s van A Few Good Men, The Social Network en Steve Jobs. De man kán dus schrijven. Met het op feiten gebaseerde Molly’s Game probeert hij het voor het eerst als regisseur.

De gesofisticeerde dialogen van Sorkin zijn in dit drama voor Jessica Chastain en Idris Elba. Zij is Molly Bloom, een onderneemster die beschuldigd wordt van het illegaal organiseren van pokertornooien, hij is haar advocaat. De amusante plot neemt hier en daar interessante zijwegen waarbij tal van nevenpersonages al dan niet in de kaarten laten kijken, maar Sorkin wil vooral ingaan op zijn protagoniste. Wie zit er achter die doelgerichte, intelligente en schijnbaar moreel correcte vrouw die niet te koop lijkt te zijn?

Het antwoord daarop is misschien net iets minder interessant dan de fascinerende stap in het pokercircuit. Aan een fameus tempo draven we doorheen Molly’s indrukwekkende verwezenlijkingen waarbij filmsterren met miljoenen gooien, maffialieden al dan niet vriendelijk doch kordaat om samenwerking eisen en de FBI met veel vertoon toelichting eist. Allemaal met een pokferface, dat spreekt.

Sorkin’s aandacht voor de relatie tussen Molly en haar vader, die pa Costner uiteindelijk huilend in de armen van zijn dochter laat belanden, had gerust ingeperkt mogen worden. Wanneer we in de finale ook nog eens de viriele Elba met tranen in de ogen mogen aanschouwen, voel je dat Sorkin veel minder ervaren is in emotionele perikelen. Die hadden dus gerust wat spaarzamer aanwezig mogen zijn.

Slim vertier met een innemende Chastain als gedreven onderneemster

Het verhindert gelukkig niet dat Molly’s Game een heerlijke, knap opgebouwde en verrassende film geworden is. Jessica Chastain kan zich met het veelzijdige personage mooi uitleven en weet deze best wel lange film schitterend te dragen. De altijd genietbare Elba vult mooi aan.

Sorkin heeft zich als cineast nog niet meteen op de kaart gezet. Zijn scenario is sterk, maar was door een andere filmmaker wellicht even adequaat in beeld gezet. Niettemin hopen we dat hij nog meer van dit slimme, solide vertier op ons los zal laten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de