I, Tonya

Genre: Komedie | Duur: 2u00 | 2017 | Release: 1 Januari 2018 | Land: VS | Regie: Craig Gillespie | Cast: Margot Robbie, Sebastian Stan, Allison Janney, Julianne Nicholson, Bobby Cannavale

Het levensverhaal verfilmen van iemand die nogal flink, haast grotesk, buiten de lijntjes kleurde, doe je niet op conventionele wijze. De beslissing om het wel en wee van gewezen kunstrijdster Tonya Harding in te blikken als een zwarte komedie, blijkt een schot in de roos.

Voor Margot Robbie moet I, Tonya de doorbraak als ernstige actrice betekenen. De Australische slaagt er in goed in om de tragiek van Harding te vatten, een fanatieke, begaafde ijsschaatster die in een destructieve relatie zat en steevast beoordeeld werd om wie ze was in plaats van wat ze deed. Tegelijk staat de ironische ondertoon van de prent haar toe om ook met allure zichzelf te kakken te zetten als een trashy furie die zich door competitiedrang en slechte manieren als een ongeleid projectiel manifesteert.

Robbie kreeg verdiend een oscarnominatie voor haar vertolking, net als Allison Janney die zich mag uitleven als de vloekende, rokende, harteloze moeder van Tonya. Na vele jaren meer dan degelijk werk in uitstekende, bekroonde films als American Beauty, The Hours, Juno en The Help, krijgt de altijd genietbare Janney eindelijk de erkenning die ze verdient. Haar nominatie wordt waarschijnlijk omgezet in een Oscar, binnen enkele weken.

Regisseur Craig Gillespie heeft tot nu vooral onopmerkelijke films gemaakt als Lars and the Real Girl, Mr. Woodcock en The Finest Hours maar weet met I, Tonya meer karakter te tonen. De film is fijn opgebouwd als een semi-documentaire, waarbij personages feiten tegenspreken terwijl die gebeuren of zich tot de camera richten om commentaar te geven. Gillespie hanteert daarbij een clevere montage en compenseert de zwaarte van bepaalde thema’s met glorieuze jaren’80- en ’90-hits en het zodanig benadrukken van de excessen dat het komisch wordt. Niettemin deed de specifieke vertelstijl ons ook net te vaak aan het superieure To Die For denken van Gus Van Sant - waarin ook geschaatst werd trouwens. Bovendien voelt de prent op bepaalde momenten repetitief aan na de zoveelste mishandeling, uitbarsting of stiekeme conversatie over het al dan niet uitschakelen van concurrenten.

I, Tonya is amusant maar het schipperen tussen waarheid en interpretatie verhindert ook dat de boel echt hilarisch wordt. Dat de film uiteindelijk geen duidelijke versie van de feiten naar voor schuift, en het aan de kijker overgelaten wordt om te oordelen wie van de vele amorele personages eigenlijk de waarheid vertelt, hoeft geen bezwaar te zijn en sluit ook aan bij de luchtige verteltoon, maar tegelijk komen we ook wel tot de vaststelling dat het ons al bij al niet echt veel kan schelen hoe schuldig Harding eigenlijk was.