Don't Worry, He Won't Get Far on Foot

Het is de laatste tien jaar stil geweest rond Gus Van Sant. Sinds het oscargenomineerde Milk in 2008 maakte hij drie films die wat geruisloos voorbijgingen (Restless, Promised Land en Sea of Trees) en zelfs niet overwegend positief onthaald werden. Intussen is de regisseur van Elephant, Good Will Hunting, To Die For en My Own Private Idaho al halfweg de zestig maar met Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot toont hij zich opnieuw van zijn allerbeste kant. Dit is een heerlijk verfrissende en tegelijk aangenaam traditionele lichtvoetige film die toont dat dit een nog steeds relevante filmmaker is.

Don’t Worry... vertelt het waargebeurde levensverhaal van John Callahan, een man die niet bijzonder goed voor zichzelf zorgde en uiteindelijk moest vechten tegen een alcoholverslaving en een bijna complete verlamming. Het tekenen van cartoons zou hem een uitweg bieden en de man zou later enige bekendheid genieten met zijn soms grove humor. Toch is Don’t Worry vooral een film over het vechten tegen de lokroep van alcohol, wat er uiteindelijk toe leidt dat Callagan simpelweg anders in het leven moet komen te staan. Dat maakt dat deze verrassend speelse prent ook een niet al te opdringerige aanzet is om stil te staan bij waar we dankbaar mogen voor zijn en vooral het benoemen van onze eigen rol in onze levensloop.

Dat boodschapperige wordt door Van Sant echter met een grote vakkundigheid subtiel verweven in een film die heerlijk schippert tussen drama en komedie. Bovendien is het non-lineaire scenario steeds verrassend: we springen heen en weer tussen belangrijke momenten in Callahan’s leven waarbij we geen aanwijzingen nodig hebben maar eenvoudigweg ervaren in welke staat onze protagonist zich op dat moment bevindt.

Daarvoor is Van Sant natuurlijk zijn hoofdrolspeler veel verschuldigd. Joaquin Phoenix is als altijd overrompelend goed en zet de gecompliceerde, tegelijk gekwelde en dan weer zelfrelativerende Callahan grandioos neer. Zijn vertolking is gelaagd en ieder moment geloofwaardig. Een verrassend ingetogen Jonah Hill is minstens even formidabel als een soort rijke gay-hippie-discokikker-goeroe die het twaalfstappenplan grondig toepast en voor Callahan een spirituele gids wordt, samen met een bont praatgroepje dat o.a. bestaat uit zangeressen Beth Ditto en Kim Gordon en Von Trierhabitué Udo Kier met wie Van Sant begin jaren ’90 al twee films maakte. Rooney Mara moet voornamelijk blond wezen maar mag absoluut gezien worden in haar stewardessenoutfit terwijl Jack Black ons vooral leert dat hij echt wel thuishoort in goede films en we die man veel meer drama willen zien doen.

Een zeer genoeglijk, lichtvoetig drama met een als altijd overrompelend goede Joaquin Phoenix

De overgang van de jaren ’70 naar de jaren ’80 bieden Van Sant een visuele kapstok. De filmmaker heeft kleur en licht altijd al meesterlijk ingezet in zijn films en ook Don’t Worry heeft een aantrekkelijke, passende look die mee verhindert dat de film zwaar op de hand wordt. De tot leven gekomen cartoons van Callahan fungeren als ludieke intermezzo’s.

Van Sant vernieuwt zichzelf niet meer maar het is duidelijk dat hij er nog steeds staat en het vak in de vingers heeft. Een klassiek Hollywooddrama over verlossing en vergiffenis transformeert in zijn handen tot een welkom alternatieve en onconventioneel vertelde biografie die je van begin tot eind met een groot genoegen bekijkt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de