A Quiet Place

Horrorfilms moeten het vaak hebben van een simpel concept. In het geval van A Quiet Place is de opzet best goed gevonden. Waarom kwam eigenlijk niemand eerder op dit idee?

We volgen een gezin van vier dat zich schuilhoudt op een boerderij. Ze lijken de enige overlevenden te zijn van een aanval van monsterlijke wezens die op geluid afkomen. Het is dus een kwestie van je zo stil mogelijk te houden, want de vijand heeft een haarscherp gehoor. Op de 389e dag na de ramp heeft de getraumatiseerde familie enigszins rust gevonden, hoewel de dreiging altijd nabij blijft.

Rond dit vrij eenvoudige gegeven bouwt hoofdacteur en nog onervaren filmmaker John Krasinski een intens en lekker spannend horrordrama op dat enerzijds inzet op een postapocalyptisch sfeertje en ons anderzijds enkele keren flink laat schrikken. De essentie blijft: overleven, een gegeven waar je als kijker makkelijk in mee gaat. Als dat alles zich dan afspeelt in een maisveld, een silo vol graan, een desolaat bos en een verboden kelder, valt daar makkelijk anderhalf uur entertainend kippenvel uit te puren. Uiteraard valt niet te onderschatten wat de stiltes in de film met het publiek doen, maar wat we dan weer wél horen, is vaak van levensbelang.

De geluidseffecten, sowieso al een aandachtspunt in het genre, zijn hier echt cruciaal. Krasinski zet het relaas ook effectief in beeld. Het camerawerk is doordacht, de stiltes uitmuntend gedoseerd, de montage uitgekiend. De angst wordt niet altijd even subtiel opgeroepen en er wordt soms nadrukkelijk gefocust op wat we horen te weten, maar dat zijn tegelijk genrekenmerken die de film mee op smaak brengen.

Bovendien heeft de cineast sterke personages ter beschikking. Als pater familias tapt hij zelf uit een ietwat ouderwets vaatje waarbij we hem te nadrukkelijk als all-American hero moeten zien, maar zijn echtgenote (in zowel film als werkelijkheid) Emily Blunt is simpelweg geweldig. Haar personage krijgt dan ook zowat het meest te verduren en kan dus snel op de sympathie van het publiek rekenen. Ook de twee kinderen zagen we graag bezig. De dove Millicent Simmonds herkennen we uit Wonderstruck, terwijl Noah Jupe in zowel Wonder als Suburbicon zijn medeacteurs overtroefde. Hun interactie is geloofwaardig en biedt de film een noodzakelijke emotionele kern.

Anderhalf uur op het puntje van je stoel én met de oren gespitst.

A Quiet Place werd een groot succes in de VS. Het is een opluchting dat het grote publiek ook nog oog heeft voor andere producties dan comicverfilmingen. Bovendien is dit de zeldzame film die popconrvreters en chipsfanaten een avondje op dieet zet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de