Mute

Genre: Science-fiction | Duur: 2u06 | 2018 | Release: 1 Januari 2018 | Land: VS | Regie: Duncan Jones | Cast: Alexander Skarsgård, Paul Rudd, Justin Theroux

Het is nog altijd een reële angst: op een dag zijn er geen cinema’s meer en verschijnen nieuwe films gewoon online. Voorlopig hoeven we echter nog niet te vrezen dat we zekere meesterwerken thuis zullen moeten bekijken: de producties die bijvoorbeeld op Netflix in première gaan, blijken tot nog toe weinig indrukwekkend – met hier en daar een uitzondering. Ook Mute – nochtans een film van de begaafde Duncan Jones (Moon, Source Code) is allesbehalve een kwaliteitsprent.

Je voelt dat de cineast achter deze sciencefiction - neo noirthriller enkele interessante ideeën had en visueel weet waar heen met dit relaas over een stemloze barman die een veertigtal jaar in de toekomst het nachtleven van Berlijn doorkruist om zijn geliefde te vinden. Mute oogt bijzonder aantrekkelijk en schetst een geloofwaardig beeld van een grootstad van halfweg de 21e eeuw.

De visuele allure van de prent blijkt echter te hol om de schabouwelijke plot te verhullen. De queeste van de protagonist heeft iets tragisch dat zeker werkt en mooi alludeert naar de film noir– met dank aan een overtuigende Alexander Skarsgard – maar de nevenplot die langzaam de bovenhand haalt, is een farce. Justin Theroux en Paul Rudd spelen twee slinkse sujetten die best een kapper kunnen gebruiken en aan de kost komen door illegale operaties uit te voeren op toegetakelde criminelen. Beide heren zijn klootzakken, wiens amorele opvattingen echter weinig kritisch belicht worden, alsof we gerust sympathie mogen voelen voor een sadist en een pedofiel. Hun acties leiden tot een kluwen van gebeurtenissen waar je niet echt wijs uit raakt maar die ons vooral volkomen koud lieten - met dank aan het inconsequente, onevenwichtige verteltempo. Er gaat tenslotte ook teleurstellend weinig dreiging uit van de situaties doordat Mute nergens voluit een thriller durft te zijn. Clint Mansel weet met een atmosferische score te benadrukken hoeveel gemiste kansen hier achter zitten.  .  

De visuele allure is te hol om de schabouwelijke plot te verhullen.

Verrassend toch dat een best interessante filmmaker als Jones een zo weinig coherente, dramatisch oninteressante film aflevert die dan ook nog eens veel te lang duurt. Na Warcraft blijkt wat ooit een regisseur met potentieel was nu plots een regisseur te zijn met evenveel missers als toppers.