Disobedience

Genre: Drama | Duur: 1u54 | 2017 | Release: 1 Januari 2018 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Sebastián Lelio | Cast: Rachel Weisz, Rachel McAdams, Alessandro Nivola, Allan Corduner

De Chileen Sebastián Lelio waagt zich na de successen van Gloria en Una mujer fantástica (genomineerd voor een Oscar) voor het eerst aan een Engelstalige film. Thematisch sluit Disobedience aan bij zijn eerder werk, door opnieuw een vrouw centraal te stellen die haar weg zoekt binnen restricties en regels, maar de impact van de prent blijkt een stuk kleiner.

De wereldse Ronit keert terug naar de hechte, beknellende joodse gemeenschap waarin ze is opgegroeid. Haar vader, met wie ze al jaren geen contact meer had, is overleden. Haar jeugdvrienden Dovid en Esti blijken verrassend genoeg getrouwd met elkaar en Dovid staat klaar om de overledene op te volgen als rabbijn. De komst van Ronit laat ingedommelde verlangens ontwaken, waarmee ze bruusk de loop der zaken binnen de geloofsgemeenschap verstoort.

Dit iets te vertrouwd aandoend relaas wordt ons met een oog voor geloofwaardigheid gebracht, maar melodrama overheerst al snel op realisme. De grootse emoties vallen het publiek echter koud in de schoot en in tegenstelling tot het eerder werk van de cineast, is dit een franjeloze, droge vertelling. Disobedience is een vrij kille en afstandelijke film geworden, waarbij de passie tussen de personages weinig voelbaar wordt.

Rachel Weisz heeft daarbij een te onuitgewerkte rol gekregen: ze is de typische Pandora maar eigenlijk krijgt haar personage te weinig invulling. De minder voor de hand liggende casting van Rachel McAdams komt de film best ten goede: voor de soms overschatte actrice is dit een stevige rol die ze mooi en onverschrokken invult.

Hoewel de makers er onvoldoende te laten in slagen ons de pijn en tragiek van de personages te laten ervaren, is deze op de roman van Naomi Alderman gebaseerde romance best subtiel opgebouwd. Dat het scenario niet alles wil expliceren is mooi – we krijgen slechts hints over wat er in het verleden is gebeurd – maar anderzijds had de essentie net pittiger en bondiger gemogen.

Lelio kiest – opnieuw in contrast met zijn vorig werk – voor sobere en kleurloze beelden die aansluiten bij de stemming van de protagonisten. De al te herfstige look benadrukt echter net de eentonigheid van de prent.

De uiteindelijke conclusie na al die voors en tegens is dat Disobedience helemaal niet slecht is maar dat we van een geprezen cineast als Lelio misschien net iets meer aanvoelbare emoties hadden verwacht.