Suspiria

Genre: Horror | Duur: 2u32 | 2018 | Release: 14 November 2018 | Land: Italië | Regie: Luca Guadagnino | Cast: Tilda Swinton, Dakota Johnson, Mia Goth, Chloë Grace Moretz, Renée Soutendijk, Angela Winkler, Sylvie Testud

Hoewel het Luca Guadagnino was die ooit beweerde dat goede cinema enkel kon gemaakt worden door regisseurs die hun tijd nemen, is de intussen flink gelauwerde filmmaker al aan zijn derde film toe op vier jaar. Na het zonnige, hartverwarmende en van passie doordrongen Call Me by Your Name, is het ijzige en cerebrale Suspiria een verrassing, maar nietemin een knap staaltje gruwelcinema. 

Of we deze prent nu een hommage, remake of cover moeten noemen, maakt al bij al niet zo veel uit. Duidelijk is dat de originele Suspiria, een cultklassieker uit 1977 over een argeloze danseres die zich in het duister waagt dat onder een prestigieuze Berlijnse balletschool sluimert, Guadagnino enorm geïnspireerd heeft en hij met deze versie een enthousiaste interpretatie aflevert die het raamwerk van de plot bewaart, maar verder gulzig aangedikt en gecontextualiseerd wordt. Meteen duurt de film een uur langer dan het origineel, maar daar verveelt geen minuut van. 

In tegenstelling tot Argento laat Guadagnino het dansen een essentieel onderdeel van de plot uitmaken. Susie's elegante bewegingen verliezen gaandeweg aan sierlijkheid en groeien hoekig uit tot een soort ritueel dat aan betekenis wint naarmate we meer te weten komen over haar personage en het even akelige als verwelkomende lerarenkorps. Hier worden elementen uit Argento's versie dan ook sterk geëxpliciteerd, waardoor deze Suspiria veel minder een horrorprent is dan een gestileerde analyse van de subtexten uit het origineel. Door mannen afwezig te laten zijn in de school, krijgt de vrouwelijke energie alle ruimte en door het verhaal ook nog eens duidelijk in een tijd en plaats te situeren, is er sprake van een politiek-historische context. Allemaal interessant, inventief in beeld gezet, heerlijk macaber bij momenten, intens gruwelijk zelfs, maar lang niet zo angstaanjagend als het origineel. 

Suspiria lijkt dan ook niet te trachten de kijker te laten griezelen. Guadagnino heeft een meer artistieke missie en wil ons met deze lugubere afdaling naar de hel niet per se rillingen bezorgen. We krijgen weliswaar enkele bijzonder oncomfortabele scènes te zien die liefhebbers van body horror zullen bevallen, maar er blijft een zekere afstand voelbaar en de film werkt primair vooral op esthetisch vlak: het  gracieuze camerawerk, het uit grijs, bruin en rood samengestelde coloriet, de neomodernistische sets, de inventieve dansscènes, de even hypnotiserende als melancholische score van Thom Yorke en de brute, effectieve montage maken van Suspiria in de eerste plaats een zinnelijke film, en in dat opzicht sluit hij mooi aan bij eerder werk van de cineast. Maar heel serieus is het wellicht ook allemaal niet bedoeld, en de occasionele vettige gore brengt gelukkig ook een saluut aan het goedkope van het origineel. 

De betekenis blijft vaag, enkele ingrepen overklaarbaar - waarom speelt Tilda Swinton ook de rol van de hoogbejaarde psychiater? - en wie het origineel koestert omwille van zijn knullige charme zal niet op een veel kwalitatievere remake zitten wachten. Maar over beter of slechter hoeven we het niet te hebben. De twee versies vullen elkaar mooi aan en hoe rijk is het cinema-universum niet dat twee zo uit elkaar liggende filmmakers elkaar vinden? Als filmfan willen we dan ook gewoon blij zijn met beide Suspiria's.