The Mule

Genre: Drama | Duur: 1u56 | 2018 | Release: 23 Januari 2019 | Land: VS | Regie: Clint Eastwood | Cast: Clint Eastwood, Bradley Cooper, Dianne Wiest, Laurence Fishburne, Andy Garcia, Michael Peña, Ignacio Serrichio, Taissa Farmiga, Clifton Collins jr.

Het is ongelooflijk bijna, maar Clint Eastwood nadert de 89 en blijft opmerkelijk productief. Zijn vorige film, The 15:17 to Paris, was kort gezegd een flop, maar met The Mule toont de begenadigd cineast zich opnieuw als een filmmaker met een eigen stem. Dit is een heerlijk no-nonsense, lichtjes weemoedige oudemannenportret dat prachtig tegendraads zijn tijd neemt, in alle soberheid een onderhoudend verhaal vertelt en finaal zelfs een pracht van een reflectie biedt op de mens en zijn stommiteiten. 

Eastwoord acteert voor het eerst in zes jaar nog eens - zijn leeftijd is hem intussen aan te zien - en speelt zelf de hoofdrol in dit drama, als Earl Stone, een gepassioneerd bloemenkweker die werk altijd heeft laten primeren op familie en daar in de herfst van zijn dagen de gevolgen moet van dragen. Uit financiële noodzaak aanvaardt de ouderwetse maar integere Earl een klusje als smokkelaar. Een machtig drugkartel profiteert maar al te graag van het gemak waarmee iemand van Earl's profiel onder de radar van de politie blijft. 

Het verhaal is vrij rechtlijnig maar er sluimert verrassend veel gevoel in de acties van Earl. Zonder veel emotionele poespas krijgt een personage vorm dat we niet zo vaak zien in de cinema: een wat afgetakelde bejaarde, geenszins weerloos of zwak, wel menselijk en vastbesloten zijn fouten goed te maken. Eastwood heeft doorheen de jaren zijn mannetjesputterij langzaamaan wat afgelegd en speelt Earl met een ongeziene kwetsbaarheid. De enige valse noot bij deze weergave is misschien de aandacht voor de dames die de protagonist enkele keren 's nachts plezieren, alsof de makers ons ook op dat gebied van Earl's mannelijkheid wilden overtuigen. Enkele schijnbaar niet ter zake doende ontmoetingen met o.a. enkele lesbiënnes en een zwart koppel, zetten een zeker conservatisme in de verf maar dat gebeurt zo expliciet dat we er ook een verontschuldiging in lezen: Eastwood lijkt te weten dat zijn kijk op de maatschappij niet meer van deze tijd is, maar vraagt ons hem daar niet op af te rekenen, net zoals zijn personage wel zijn behulpzaamheid toont aan om het even wie en over niemand lijkt te oordelen. 

Eastwood laat zich omringen door een prachtige cast vol oerdegelijke acteurs, die hem de ruimte geven zijn personage uit te bouwen. Mocht dit eventueel de laatste vertolking zijn van Eastwood, dan is het een waardig afscheid van zijn publiek, een laatste humeurige zwaai met de wandelstok, een finale goeie raad aan de Amerikaanse man.