La Casa Lobo

In deze schitterende stop-motionfilm waren we rond in het getroebleerde brein van een jong meisje. Anna was afgesloten van de maatschappij, werd allicht misbruikt. Nu is ze ontsnapt. Maar hoe zorgt ze dat de wolf daarbuiten haar niet vindt? Hoe sterk is ze nog na jaren van uitputting? Ze hoort de wolf briesen buiten de muren, vlakbij het boerderijtje waar ze schuilt. De varkens krijgen een metamorfose en worden kameraadjes. Hen kan Anna tenminste vertrouwen. Maar ondertussen stroomt zwarte inkt uit de ogen van kinderen op schilderijen aan de muur. De kamer tolt zonder stoppen.

Uitgangspunt van deze prachtig vormgegeven en naïef-kinderlijk vertelde nachtmerrie is het onwezenlijke maar waargebeurde verhaal van een Duits-Chileense sekte, waarover verschillende documentaires zijn gemaakt en ook de fictiefilm Colonia met Emma Watson, Daniel Brühl en wijlen Michael Nyqvist. De nazi Paul Schäfer werd in de decennia na de Tweede Wereldoorlog beschuldigd van kindermisbruik en verkaste zoals wel meer van zijn geestesgenoten naar Zuid-Amerika. Hij richtte er Colonia Dignidad op, een Germaanse enclave in Patagonië waar Duitsland werd verheerlijkt, inclusief gezangen en traditionele kledij, waar hard op het veld werd gewerkt en waar volgelingen verplicht werden alle banden met de buitenwereld te verbreken. Het was met andere woorden een religieuze, nazistische sekte waar het kindermisbruik gewoon doorging. Dictator Augusto Pinochet tolereerde Schäfers gruweloord zolang hij er zelf zijn politieke tegenstanders kon dumpen. Zijn nazimaat folterde hen in speciaal daarvoor uitgeruste kelders.

De Chilenen Joaquin Cociña en Cristóbal León laten hun film starten met een ironisch promofilmpje voor de idyllische, vals beschuldigde Colonia. De voice-over? Schäfer zelf. Zijn stem duikt later ook op tussen Maria’s kinderstemmetje door. Hebben we te maken met één onbetrouwbare verteller, of met twee?

Cociña en León reisden naar twaalf grote musea voor moderne kunst, oa in Buenos Aires, Santiago de Chili, Frankfurt en Amsterdam. Ze maakten er als artist in residence voor een live publiek de twaalf scènes uit deze magistrale film. Het eindresultaat voelt niettemin als één lange plan séquence, door in- en uitzoomen tussen elk van de segmenten. Zo bleven de Chilenen trouw aan de tien regels die zij zichzelf oplegden tijdens de vijf jaren productietijd (vertaling uit het Spaans):

1) Painting is done in front of the camera
2) There are no rigged, fixed puppets
3) Everything on set can become a sculpture
4) There is no fade to black
5) The movie is a long sequence shot
6) It tries to be a normal movie
7) Color is symbolic
8) The camera never stands still
9) Maria is beautiful
10) It is a workshop, not a film set

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de