Dragged Across Concrete

Dragged Across Concrete is de eerste film van regisseur Zahler die onze bioscopen bereikt. Nochtans werden zijn eerste twee films, de gruwelwestern Bone Tomahawk en het trashy gevangenisdrama Brawl in Cell Block 99 bijzonder goed onthaald. De specifieke vertelstijl, lichtjes provocerend en bewust tegendraads voor het genre, hebben de man intussen heel wat fans opgeleverd. Dragged Across Concrete illustreert ten zeerste waarom dat helemaal terecht is.

In wat ogenschijnlijk een klassieke misdaadfilm is, vatten twee geschorste agenten het plan op om zich na jaren van overwegend hoog moreel bewustzijn, maar eens te verrijken door een misdadiger te klissen en de buit voor zichzelf te houden. Dit vertrouwde gegeven wordt door de cineast koppig eenvoudig van opzet gehouden en gebracht met een nadrukkelijke aandacht voor de personages, een vastberaden trage vertelstijl en een provocerend stretchen van het genre dat gevoelige kijkers afkerig zal maken.

Dragged Across Concrete weet daardoor enerzijds bijna een beschouwende film te zijn, een studie van fluctuerende moraal die tien keer geloofwaardiger is dan de patserprenten die gewoonlijk in dit genre een thuis vnden. De twee protagonisten, Ridgeman en Lurasetti nemen geen ondoordachte beslissingen, wegen nauwkeurig af wat de gevolgen van hun daden zullen zijn en raken zelfs lichtjes ontregeld wanneer er een dode valt. Dat maakt deze bijna exploitatieve film haast geloofwaardig. Daar zet Zahler dan enkele koele grappen naast, voert hij hulpeloze vrouwen in nood op, schotelt hij ons genoeglijk misselijkmakend geweld voor, alsof het gewoon weer 1970 is.

Een bizarre mix, die echter een merkwaardige intensiteit met zich meebrengt. Die 158 (!) minuten zijn misschien net een tikkeltje van het goede te veel - de onderbreking voor het achtergrondverhaal van een kersverse moeder is een vergissing - maar je zit meer dan eens op het puntje van je stoel. Zahler gaat spaarzaam om met belichting, montage en beeldvoering en weet met die franjeloze aanpak de beleving alleen nog maar te versterken. Dragged Across Concrete getuigt van inspiratie, zelfzekerheid en gulheid.

Tegendraadse, intense misdaadthriller die je op het puntje van je stoel houdt.

En dan is er nog Mel Gibson. Voor het eerst sinds lang zie je in de blik van de voormalige steracteur dat hij zelf gelooft in zijn vertolking. Hij speelt Ridgeman met beheersing, aanvaarding en viriliteit zonder ook maar één keer een machocliché te hanteren. Ook Vince Vaughn geeft zijn personage mooi dimensie en de nog onbekende Tory Kittles vult het duo fijn aan.

Wie al thuis is in de films van Zahler, heeft al ervaren dat hij zijn protagonisten niet spaart. De strakke, nauwkeurige opbouw van dit verhaal slaat voortdurend deuken in de hoop van de kijker op een happy end. Het universum van deze filmmaker oogt misschien niet bepaald roze, je voelt wel de grijnslach waarmee hij ons daarin rondleidt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de