Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw

Genre: Actie | Duur: 2u17 | 2019 | Release: 7 Augustus 2019 | Land: VS | Regie: David Leitch | Cast: Dwayne Johnson, Jason Statham, Vanessa Kirby, Idris Elba, Eddie Marsan, Cliff Curtis, Kevin Hart, Helen Mirren, Ryan Reynolds

In een ver verleden joeg toenmalig KUThoofdredacteur Frank Moens elke zichzelf respecterende Johnny tegen zich in het harnas door de allereerste The Fast and the Furious oerslecht te noemen. In het bijzonder eigenaars van opgefokte Honda Civics teisterden onze mailbox met slecht geschreven dreigementen na de beledigingen aan hun adres, in de recensie. Maar kijk, de abominabele prent zette wel een franchise in gang die intussen uit acht films bestaat (and counting) en nu zelfs tot een eerste spin-off geleid heeft. Hobbs & Shaw is - zoals misschien sowieso te verwachten viel van een film die gedragen wordt door Dwayne Johnson en Jason Statham - een bedroevend oubollig en leeg actiespektakel. 

We kennen dit tweetal uit heel wat eerdere Fast & Furiousprenten: de sympathieke FBI-agent Hobbs dook voor het eerst op in Fast Five, zijn Britse tegenhanger, MI6-spion Shaw, maakte vanaf Furious 6 zijn opwachting in de reeks. Een aantal vaste acteurs van de franchise - Michelle Rodriguez en Tyrese Gibson, o.a., waren niet helemaal opgezet met het feit dat twee leden van de filmfamilie het nest verlieten. Rodriguez merkte bovendien op dat Shaw aanvankelijk een slechterik in de reeks was, die zelfs verantwoordelijk was voor de dood van het populaire personage Han, één van de 'goeien'. Hoe kon men zo iemand nu een heldenstatus toeschrijven? 

Het is niet de eerste vraag die wij ons stellen als het op interne logica of geloofwaardigheid aankomt, want Hobbs & Shaw is zo'n typische patsercinema waar alles alleen maar om explosies en vechtpartijen gaat, dat niet één iemand lijkt gegeven te hebben om een degelijk scenario. De wel zeer onwaarschijnlijke gang van zaken in dit relaas, waarbij de zus van Shaw drager is van een wereldbedreigend virus en ze daarom achterna gezeten wordt door een gerobotiseerde killer, is eigenlijk kenmerkend voor dit soort hersenloos entertainment. Slechts vier sleutelbegrippen staan centraal in scenario's als deze: slaan, achtervolgen, schieten, ontploffen. Dat Jason Statham eigenlijk eerder de vader van Vanessa Kirby lijkt dan haar broer - de twee schelen in werkelijkheid 21 jaar, in de film moeten ze ongeveer dezelfde leeftijd hebben - is maar één van die vele slordigheden waar de kijker uiteraard geen zier om geeft. 

Je krijgt hier dus een véél te lange popcornprent- Kinepolis wrijft zich in de handen want met de aftiteling erbij krijg je een film die twee minuten langer duurt dan wat zij als een normale duur beschouwen (en dus betaal je meer voor een ticket) -, die de explosies en knokpartijen op hoogst bombastische wijze aan elkaar rijgt alsof we gewoon weer 1996 zijn en de buddy comedy vooral het domein is van opgepompte, barslecht acterende testosteronbommen als Johnson en Statham. Volstrekt niets nieuws onder de zon dus. Beide heren spelen opnieuw gewoon een doorslagje van zichzelf en hoewel we deze kleerkasten best sympathiek willen vinden, is hun gebrek aan charisma fenomenaal. 

Producent Jerry Bruckheimer, al sinds de jaren '80 verantwoordelijk voor vlak en leeghoofdig entertainment (Bad Boys, Armageddon, Pearl Harbor, National Treasure, Pirates of the Caribbean), nadert de 80 dus er komt binnen afzienbare tijd hopelijk een eind aan zijn kenmerkende mix van actie, humor en spektakel, want wij hebben het echt wel gehad met dit soort belegen machotoestanden, die nergens inventief, grappig, opwindend of meeslepend zijn en in tijden van superieure en gelaagde actie als Mission: Impossible - Fallout, Jason Bourne of James Bond's Skyfall en Spectre gewoonweg overbodig mogen genoemd worden.