Adoration

Fijn dat we Fabrice Du Welz opnieuw in eigen land mogen verwelkomen. Na de sfeervolle gruwel van Calvaire en Alléluia zocht hij even filmisch geluk in het buitenland, om nu alsnog een punt achter zijn Ardennentrilogie te zetten met een sensuele maar losgeslagen prille romance.

Paul is een dromerige tiener die zich in de natuur ontfermt over gekwetste vogeltjes. Gloria blijkt echter een zwaar geval te zijn. Het meisje met destructieve neigingen werd opgenomen in de instelling waar Paul's moeder werkt maar het is hem niet toegestaan contact met haar te hebben. Niettemin raakt Paul helemaal ondersteboven nu eindelijk een andere vrouw dan zijn moeder aandacht toont voor hem. Zijn aanbidding zet hem aan tot het roekeloze besluit Gloria te helpen ontsnappen. Een dramatische gebeurtenis laat het jonge koppeltje vervolgens op de vlucht slaan.

Als coming-of-ageverhaal schippert Adoration anderhalf uur tussen suspens en idylle. Gloria's gedrag valt niet te voorspellen en het onevenwichtige kind weet Paul helemaal te bedwelmen met haar hemelsblauwe kijkers. Het is dus enigszins gespannen afwachten hoe een aantal ontmoetingen met anderen zullen aflopen. Anderzijds valt de rest van de wereld weg voor dit koppeltje en ervaart Paul ongekende emoties.

Adoration is op zijn best als we onze twee protagonisten volgen doorheen de bijna sprookjesachtige natuur, waarbij logica en realiteit vervagen. Dankzij cameraman Manu Dacosse worden de Ardennen nog grootser en filmischer dan ze zijn, magistraal gevat op pellicule en in breedbeeld. De subtiel aanwezige muziek weet zowel de spanning als de rust te benadrukken.

Een broeierige, bedwelmende odyssee die echter niet helemaal weet te overtuigen.

Misschien had de prent echter voluit mogen gaan in de uitdieping van de relatie zonder dat daar andere personages dienden aan toe te komen. De tussenkomst van twee toeristen - Peter Van den Begin en Charlotte Vandermeersch - doorbreekt bijvoorbeeld de opgebouwde intensiteit. Hun al te prozaïsche alledaagsheid, bij Vandermeersch alweer met geforceerde naturel gebracht, haalt de kijker uit de bedwelming. De eenzaat die Paul en Gloria opvangt, knap gespeeld door Benoît Poelvoorde, vindt wel makkelijk een plaats in de schemerwereld van Paul en Gloria.

Finaal weet Adoration een zekere broeierigheid op te roepen en is de wandeling door de Ardennen roesopwekkend mooi. Het kiezelsteentje in de schoen bij deze tocht, is echter te klein om voor voldoende ontregeling te zorgen, hoe indrukkwekkend de twee hoofdacteurs ook de schaduwkant van hun personage weten op te roepen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de