Onward

Cinefielen mogen dan al collectief uitkijken naar nieuwe meesterwerken van Almodóvar, Zvyagintsev, Kar-Wai, Von Trier of Nolan, niemand zou te beroerd mogen zijn toe te geven dat ook de nieuwe Pixar daar telkens bij hoort. Haast nooit teleurstellend, en meestal grandioos zelfs, is zowat elk nieuw product uit de superieure animatiestal iets om naar uit te kijken. Ook Onward weet opnieuw grootsheid op het witte doek te toveren.

Dit hedendaagse sprookje speelt zich af in een moderne fantasiewereld. Weliswaar bevolkt door elfen, draken, eenhoorns, centauren, zeemeerminnen en andere fabelwezens, werden magie en avontuur in deze samenleving verruild voor gemak en technologie. Er zit nog weinig fut in de voorheen sprankelende wezens en toverkunst is compleet passé..

Op zijn 16e verjaardag krijgt de bedeesde elf Ian een spreuk in handen die hem in staat stelt voor één dag kennis te maken met zijn overleden vader, die hij nooit gekend heeft. Er blijkt echter een magische steen voor nodig en de hulp van de oudere broer Barley, een roekeloze halfvolwassene met een voorliefde voor metal en magische verzamelkaarten. De twee broers vangen een wonderbaarlijke reis aan.

Hoewel de plot nogal rechtlijnig is en hier en daar de Pixarformule doorschemert, worden hier op prachtige wijze weer een aantal geanimeerde karakters tot leven gebracht zoals alleen de Pixargenieën dat kunnen. Al binnen het kwartier wint de timide Ian een plaats in het hart van de kijker, terwijl de onverantwoordelijke Barley daar wat meer moeite moet voor doen. Ja, we voelen dat het scenario onze beleving stuurt, maar de warmte en menselijkheid die dit relaas uitstraalt, compenseert dat ruimschoots.

Er ontwikkelt zich vervolgens een machtig avontuur, dat op nogal klassieke maar wondermooie wijze de broers dichter bij elkaar brengt en Ian, de onbeholpen tiener, zichzelf laat ontdekken. De 'geloof in jezelf!'-vlag wappert daarbij nogal fanatiek maar toch weten de makers hun personages zo menselijk te maken, dat de emoties oprecht overkomen. Met onderliggende thema's als nieuw samengestelde gezinnen en het plaatsgeven van een overledene in een familie, raakt Pixar bovendien de gevoelige snaar zonder de meligheid op te zoeken. Hoe sterk is de kracht van digitale animatie dat ze je naar je zakdoek doet grijpen?

Wall*E en Eve die een ruimtedans uitvoeren. De terugblik op het leven van Carl en Ellie in Up. De oma van Miguel die zich haar vader herinnert in Coco. De ratatouille die de restaurant-recensent terug katapulteert naar zijn jeugd. De spijt van de speelgoedpoppetjes om het einde van een tijdperk in Toy Story 4, ... Stuk voor stuk rake, emotioneel overrompelende scènes uit de Pixargeschiedenis die keer op keer voor een krop in de keel zorgen en elke cynische gedachte de kiem in smoren: ook dat is de kracht van cinema. De halve vader van Ian en Bradley - hij moet het zonder bovenlijf stellen - die met zijn voeten alleen weet te zeggen dat hij er voor zijn zonen is, mag aansluiten bij dat rijtje magische momenten. Mooi.

Opnieuw digitale animatie van de bovenste plank die je naar je zakdoek doet grijpen.

Onward heeft aldus de kijker van elke leeftijd iets te bieden. Op primair vlak scoort de film met een alweer verbluffende animatiestijl en een ouderwets jongensavontuur met een flinke eighties vibe. Met vindingrijke humor, kleurrijke personages en fijne verwijzingen, komt ook een volwassener publiek aan zijn trekken. De rake essentie is er tenslotte voor iedereen. Een film om met de hele familie te bekijken en nadien des te dankbaarder te zijn voor wat je voor elkaar betekent. Miljaar, nu worden we er alsnog melig van.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de