Greenland

Genre: Actiedrama | Duur: 1u59 | 2020 | Release: 29 Juli 2020 | Land: VS | Regie: Ric Roman Waugh | Cast: Gerard Butler, Morena Baccarin, Roger Dale Floyd, Hope Davis, Scott Glenn

Een rampenfilm met Gerard Butler in de hoofdrol? Er moet al één of ander virus uitbreken dat een dramatische impact heeft op ons bioscoopaanbod vooraleer we ons voor producties van dit niveau naar de zalen haasten. Maar kijk, corona happened en verrassend genoeg blijkt Greenland zich met een zekere waardigheid te manifesteren als een niet helemaal geruststellende doemfilm. 

Butler speelt een welstellende bouwondernemer die in de aanloop naar de inslag van een meteoriet, te horen krijgt dat zijn gezin geselecteerd werd om in veiligheid gebracht te worden. Hoewel het echtpaar Garrity huwelijksproblemen heeft, tonen ze de teleurgestelde buren zo snel mogelijk hun achterbumper om zich naar de geheime schuilplaats te haasten. Dat we intussen al enkele keren gewezen werden op het feit dat zoontje Nathan (zeven jaar, maar duidelijk door een veel ouder kind vertolkt) een insulinepomp heeft, doet al vermoeden dat de trip niet helemaal vlekkeloos zal verlopen. 

Van de regisseur van Angel Has Fallen - voormalig stuntman Ric Roman Waugh - en gelijkaardig testosterongedoe verwacht je geen subtiel drama. Greenland is dan ook meteen ergeniswekkend in zijn nadrukkelijke uitbeelding van emoties en relaties. Maar het scenario is niet geheel rampzalig. Centraal staan de aannemelijke reacties van de protagonisten op het naderend onheil, en de aandacht voor die menselijke kant van wat evengoed een sensationeel spektakel had kunnen zijn, komt deze popcornprent ten goede. De personages stellen weliswaar niet veel voor, toch weet de prent de focus op de beleving van het gezin te houden. 

Maar Greenland - de titel verwijst naar de locatie van de versterkte bunker - verdient vooral enige waardering omdat er wel degelijk enige benauwdheid op de kijker overslaat. Zonder een overdaad aan ontploffingen, sluipt een zekere onrust het verhaal binnen en zien we de mensheid reageren zoals ze dat wellicht ook in werkelijkheid zou doen. 

Alles welbeschouwd is dit nog steeds simplistische cinema voor geen al te veeleisend publiek. Maar we durven het als een kwaliteit zien dat de doorsnee popcornvreter misschien toch wat ongemakkelijk heen en weer gaat schuiven - al zorgt de heersende pandemie er natuurlijk voor dat daar momenteel iets minder verbeelding bij nodig is.