My Salinger Year

Genre: Komedie | Duur: 1u41 | 2020 | Release: 1 Januari 2021 | Land: Canada | Regie: Philippe Falardeau | Cast: Margaret Qualley, Sigourney Weaver, Colm Feore, Douglas Booth, Brian F. O'Byrne

De coming of agefilm is een genre dat blijft werken, omdat er wel duizend manieren zijn om te ontdekken wie je bent, wat je wil en waar je hoort. Het warm-naïeve My Salinger Year voegt niets essentieel toe aan het genre, maar werkt niettemin, niet in het minst dankzij de twee geweldige hoofdactrices. 

We zien Margaret Qualley - wie? - als Joanna, een jongedame die zonder veel nadenken van het artistieke leven wil proeven in het New York van de jaren '90. Ze vindt met onwaarschijnlijk gemak een job op een literair agentschap, waar ze de assistente wordt van de vinnige Margaret. Diens voornaamste cliënt is de vermaarde, mensenschuwe succesauteur J.D. Salinger - Jerry voor de vrienden. Joanna krijgt als taak zijn fanmail te beantwoorden, maar heeft het moeilijk zich aan het protocol te houden. 

My Salinger Year wordt door bepaalde critici als een minder sexy versie van The Devil Wears Prada omschreven, omdat ook hier een ambitieuze assistente in de gunst tracht te komen bij een autoritaire bazin. Maar de verschillen met die weliswaar genietbare maar o zo onnozele komedie zijn echt wel gigantisch. Zo is Joanna, met aangename luchtigheid vertolkt door Qualley, een veel minder clichématig personage dan we de soms irritant perfecte Anne Hathaway zagen uitbeelden in Prada, dat bovendien niet op stereotiepe wijze de ene na de andere flater begaat. Hoewel deze hoofdfiguur gebaseerd is op de echte Joanna Rakoff, wiens autobiografische roman hiermee verfilmd werd, missen we best wat diepgang bij de uitwerking van het personage, maar ze volstaat wel als charmante gids doorheen dit met vriendelijke lui bevolkte filmpje. 

Daarnaast is Joanna's bazin Margaret absoluut geen kille heks zoals Miranda Priestley, maar een verstandige, zakelijke en gedreven zaakvoerdster die haar job heel correct uitvoert. Sigourney Weaver, intussen 70, toont nog maar eens aan dat ze verwaarloosd wordt door Hollywood - we denken uiteraard in de eerste plaats terug aan die andere bazin die ze triomfantelijk vertolkte. Haar sprankelende, genuanceerde en bezielde prestatie vormt de blikvanger van deze aardige prent, die verder mooi opgebouwd wordt rond de verstandhouding en de groeiende appreciatie tussen twee heel verschillende vrouwen. 

Regisseur Falardeau, die na het oscargenomineerde Monsieur Lazhar overschakelde op Amerikaans bandwerk, is in form en zorgt voor een amusant en sympathiek sfeertje dat gedijt op een soundtrack vol jazzy vrolijkheid, die tegelijk nostalgisch de herinneringen van de vertelster omarmt. Niets bijzonder, in het geheel genomen, maar toch zouden we er zo meteen nog eentje lusten.